“Waar ging de voorstelling over zullen de mensen vragen. Ja, veel gedoe met een prikklok en op het eind gaan alle spelers dood,” Dat zegt een van de makers zelf en het is komische samenvatting wanneer je weet wat er allemaal aan is voorafgegaan. Bijzondere voorstelling. In het begin een beetje warrig maar daarna met meer structuur. Vooral veel humor. Het betreft een wedstrijd waarin de makers opdrachten krijgen van een onbekende stem (meneer verkade, uw tijd is om). Iedereen zet zijn beste beentje voor en alle vormen van theater passeren de revue. Dans, muziek, stand-up noem maar op. Maar het samenspel wordt niet vergeten. Het is vooral een groep mensen die veel lol heeft. En daarom wij ook. Na afloop staande ovatie, maar goed, dat hadden we tijdens de voorstelling al geoefend.

Een aanrader! Een prachtige voorstelling over een drietal spoken die in eerste worden getijsterd door een pianospeler. Als de man plaatsneemt achter de piano en de toetsen slaat zijn ze overgeleverd aan een bovennatuurlijke kracht en moeten zwart-wit films spelen. Met grote gebaren, geschrokken gezichten, prille liefdes, achtervolgingen en herhalingen komt dan het filmdoek van toen tot leven. Als de pianospeler op de meest onverwachte momenten stopt worden ze het zat en pesten hem weg. Toch wel begrijpelijk dus waarom spoken spoken. Daarna gaan de spoken in diverse rollenspellen elkaar overtroeven wie eigenlijk het engst is. Dit leidt weer tot bizarre scènes met theaterbezoekers, Dracula, verkleedpartijen en achtervolgingen. De voorstelling is geheel en al zonder spraak. Er wordt geen woord gezegd maar de beweging, mimiek en humor dragen het stuk van begin tot eind. Aan het eind worden de kaarsjes uitgeblazen en is het donker.

Heren,

Het einde van de voorstelling is genaderd. Drie uren zijn verstreken en langzaam zagen we Ignatius gek worden. Van achteren op de rug zien we zijn penvriendin. Ze heeft hem de gulp opgetrokken en is met enige moeite op hem gaan zitten. Met rustige slagen beweegt ze op en neer. Na al die jaren van weerstand ziet Ignatius het licht. Een leven zonder sex is dodelijk dat weet hij nu. Uitgeput valt ze naast hem neer. In het donker zoekt ze zijn gezicht en streelt het tot twee keer toe. Hij is al even uitgeput als haar. In haar brieven aan hem had ze geschreven over haar vele vriendjes. Dat ze grappig en viriel waren. Haar laatste vriendje was een Afrikaan. Terwijl ze Ignatius van hem vertelde stond ze als een aantrekkelijke verschijning op het voortoneel. Synchroon met haar spreken lazen we haar brief op het reusachtige tentvormig omhulsel van het toneel. De Afrikaner stond achter haar. Hij was vrolijk en riep bora-bora. Van hun beider gezichten begreep ik dat hij vast heel viriel moest zijn. Daarna verdwenen ze even snel als dat ze waren gekomen.

Ik heb buikpijn. Verschrikkelijke buikpijn dus vraag mij niet naar de essentie van de voorstelling. Ik herinner mij slechts fragmenten van ontroering en opleving. Die dag dat Ignatius met zijn moeder aan de zwalk gaat en blijft rondhangen in een kroeg; hij om er wijzer van te worden, zij om het drankje zelf. Een travistiet komt binnen als moeder allang dronken is en terwijl Ignatius hoog van de toren blaast bij het (dan nog) passieve barmeisje, hebben de twee de grootste lol. Even later keutelt op een andere plek op het toneel een oud vrouwtje met voor haar veel te grote winkeltassen het kantoor binnen. Ze is dement, incontinent en zo licht als een veertje. Als iemand haar pardoes aanraakt valt ze om en heeft lange vermakelijke minuten nodig om op te staan. Haar enige droom is om ooit nog eens met pensioen te mogen. Als Ignatius’ moeder een avondje met haar nieuw gevonden vrienden is wezen bowlen wordt bij thuiskomst de muziek van ‘Ma Baker’ opgezet. Het dendert door de zaal en doet mij mijn maagkrampen vergeten. Haar vriendin danst lenig op de muziek en dat maakt haar aantrekkelijk.

Maar dan nu over Ignatius zelf. Nog niet zo lang geleden sprak ik met iemand. Ik moest van hem het fijne weten en stelde hem een duidelijk vraag. Minuten lang was hij daarna aan het woord. Toen hij klaar was vatte ik het nog eens samen. Even was het stil. Toen zei hij dat ik niet goed had geluisterd, en begon opnieuw maar nu net even anders – maar even onbegrijpelijk – als daarvoor. Dit is Ignatius. Hij hoort zichzelf graag spreken en hardop denken. Vandaag de dag was hij vast in de politiek terecht gekomen en niemand had gemerkt dat hij gek aan het worden was vanwege dat ene kleine probleempje. Het probleempje dat nu verholpen is.