Ik was de enige in de zaal die niet kon lachen. Ja soms, om jufvrouw Trixy of een van de andere overdreven karakters. Maar die werden al gauw ook maniertjes en dus saai.
Er was geen conflict, alleen tussen mevrouw en meneer Lieberman was een conflict en dat was dus interssant.
Een ander interessanter moment in de 3 uur durende voorstelling was de kakatoe. En de daarbij horende striptease. Dit had iets moois, de kakatoe was de enige op het toneel die de echte wereld vertegenwoordigde en die mij ervan overtuigde dat de rest om het dier heen mij totaal niet kon boeien. Voor de kakatoe, als enig teken van herkenning, een gewei.
De vraag die overbleef aan het eind, toen ik weg liep, omdat het geen applaus verdiend, was wat wil het mij vertellen? Alleen als je je overgeeft aan sex kan je leven, zou je als antwoord moeten zien, als je de slotscene ziet.
Ik snap wel waarom de schrijver zelfmoord heeft.

Jammer dat er maar zo weinig publiek publiek op deze uitvoering af is gekomen. Misschien dat de lange zit (bijna 4 uur) daar debet aan was. Soms walgelijk, kunstgebitten in glazen, dan weer ontroerend. Een pluim gaat uit naar de fantastiche rol van Trixy, die op een heel hilarische manier wordt neergezet. Een tomaatje voor het geluid, soms waren de acteurs slecht te verstaan.

Heb gelachen om de mislukte intellectueel Reilly en elastieke seniele tante Trixie en het samenspel tussen die twee. Maar wat een routinematig acteerwerk van de rest! De Kees & Co grappen (undercover-agent verkleed als pooier) en weinig verrassend plot hielpen ook niet erg. Na de pause en met 1/3 publiek minder werd het erg stil.

De voluptueuze mediavist Ignatius J. Reilly spoort niet. Tegenslag, Fortuna, vedrijft hem uit de veilige cocon van z’n slaapkamer. Vervolgens, bestrijdt hij, gewapend met Boëthius, verbaal en onpraktisch alles wat vies, voos en onfatsoenlijk is. Vóór de Middeleeuwen en tégen de Verlichting. ‘t Wordt één en al kortsluiting tussen hem en de vertegenwoordigers van maatschappelijke werkelijkheid. Van dit complexe, reactionaire en briljante boek, heeft Theu Boermans gelaagd, fascinerend en schitterend toneel gemaakt. Bovendien met een wel héél erg fraai decor - een toneelbeeld dat ondermeer bijna perfect is om de zeventien personages te helpen identificeren. Terwijl er ook nog eens nagenoeg vlekkeloos wordt gespeeld met Iwan Walhain die bevestigt hoe ontzettend goed hij is, Simone Milsdochter die een erg mooie Myrna Minkoff is en Tijn Docter die van het type Trixie een klassieker maakt. Dik drie uur toneel in de Kloveniersburgwal 50 en ik heb me geen moment verveeld. O ja, als tegenwicht nog even een kritische noot: de projectie van de teksten bleek niet te volgen.

Heren,

Het einde van de voorstelling is genaderd. Drie uren zijn verstreken en langzaam zagen we Ignatius gek worden. Van achteren op de rug zien we zijn penvriendin. Ze heeft hem de gulp opgetrokken en is met enige moeite op hem gaan zitten. Met rustige slagen beweegt ze op en neer. Na al die jaren van weerstand ziet Ignatius het licht. Een leven zonder sex is dodelijk dat weet hij nu. Uitgeput valt ze naast hem neer. In het donker zoekt ze zijn gezicht en streelt het tot twee keer toe. Hij is al even uitgeput als haar. In haar brieven aan hem had ze geschreven over haar vele vriendjes. Dat ze grappig en viriel waren. Haar laatste vriendje was een Afrikaan. Terwijl ze Ignatius van hem vertelde stond ze als een aantrekkelijke verschijning op het voortoneel. Synchroon met haar spreken lazen we haar brief op het reusachtige tentvormig omhulsel van het toneel. De Afrikaner stond achter haar. Hij was vrolijk en riep bora-bora. Van hun beider gezichten begreep ik dat hij vast heel viriel moest zijn. Daarna verdwenen ze even snel als dat ze waren gekomen.

Ik heb buikpijn. Verschrikkelijke buikpijn dus vraag mij niet naar de essentie van de voorstelling. Ik herinner mij slechts fragmenten van ontroering en opleving. Die dag dat Ignatius met zijn moeder aan de zwalk gaat en blijft rondhangen in een kroeg; hij om er wijzer van te worden, zij om het drankje zelf. Een travistiet komt binnen als moeder allang dronken is en terwijl Ignatius hoog van de toren blaast bij het (dan nog) passieve barmeisje, hebben de twee de grootste lol. Even later keutelt op een andere plek op het toneel een oud vrouwtje met voor haar veel te grote winkeltassen het kantoor binnen. Ze is dement, incontinent en zo licht als een veertje. Als iemand haar pardoes aanraakt valt ze om en heeft lange vermakelijke minuten nodig om op te staan. Haar enige droom is om ooit nog eens met pensioen te mogen. Als Ignatius’ moeder een avondje met haar nieuw gevonden vrienden is wezen bowlen wordt bij thuiskomst de muziek van ‘Ma Baker’ opgezet. Het dendert door de zaal en doet mij mijn maagkrampen vergeten. Haar vriendin danst lenig op de muziek en dat maakt haar aantrekkelijk.

Maar dan nu over Ignatius zelf. Nog niet zo lang geleden sprak ik met iemand. Ik moest van hem het fijne weten en stelde hem een duidelijk vraag. Minuten lang was hij daarna aan het woord. Toen hij klaar was vatte ik het nog eens samen. Even was het stil. Toen zei hij dat ik niet goed had geluisterd, en begon opnieuw maar nu net even anders – maar even onbegrijpelijk – als daarvoor. Dit is Ignatius. Hij hoort zichzelf graag spreken en hardop denken. Vandaag de dag was hij vast in de politiek terecht gekomen en niemand had gemerkt dat hij gek aan het worden was vanwege dat ene kleine probleempje. Het probleempje dat nu verholpen is.

Nou in elk geval een voorstelling met Kloten. Het beste discussiestuk dat ik dit seizoen heb gezien, behoorlijk verbijsterend. Ik ben enthousiast. De merkwaardige speelstijl, het belachelijke decor, geweldige mis-en-scène, rete politiek en vooral erg geestig. De voorstelling vloog om en ik begreep er geen reet van. Geweien voor Tijn Doctor’s Trixie, Jappe Claes en Iwan Walhain. Roos Drenth speelt standaard bloot mooi meisje en Anneke Blok haalt haar Schwabiaanse moeder weer eens van stal daarvoor een tomaat. Dat vind ik tot nu toe, voor de rest ben ik nog aan het denken.