Een voorstelling die 24 uur duurt (ik zag er best tegen op). Geen 24 uur volgehouden, zelfs geen 12. Maar toch een boeiende, goed-slaperige en daardoor bedwelmende ervaring. Raar en bijzonder om te zien hoe zulke doodmoeie mensen (ze waren al 11 uur bezig toen ik kwam kijken) zichzelf en elkaar gaande proberen te houden, al improviserend. Hun bewegingen zijn vertraagd, ideeën versimpelen, beslissingen worden makkelijker genomen. Niet minder grappig, initiatiefrijk of gemeend, maar wel veel simpeler, platter en slaperiger. Perpetuum mobile. Ontstaan vanuit het idee, dat je ‘s nachts wakker blijft om je eigen angst voor het donker tegen te gaan. Structuur van dansjes, afspraken, spelletjes en verkleedpartijen die zich steeds herhalen in een uitgerekte nacht. Al met al een rare ervaring, vooral omdat je op een gegeven moment, als je zelf ook moe wordt, echt geboeid raakt door een stervende kameel, een dansend skelet of een gorilla die ‘banaan’ op een schoolbord schrijft.

Heb me afgevraagd of ik misschien te ver weg zat in Carré tijdens deze leuk bedoelde voorstelling. Misschien was ik daarom zo on-betrokken. Maar het kan ook liggen aan de grote hoeveelheid clichés. Ik heb wel af en toe gelachen, maar ik vond het echt heel erg slecht eigenlijk. Zoveel ontzettend goede acteurs bij elkaar in een voorstelling! Wat een gemiste kans. De liedjes waren leuk en goed gezongen. Misschien dat het daar alleen maar om ging….

Deze voorstelling verdient meer dan 10 opvoeringen. Muzikale, talige en fantasievolle monoloog die Eljon op zijn eigen lijf geschreven lijkt te hebben. Vooral het truckerslied ‘Hoever moet ik nog rije’ is ontroerend: flauw en diepzinnig tegelijk.