Een hele inventieve en schattige voorstelling. Een film eigenlijk. Mooie byzondere spelers en goede muziek. De voorstelling loopt op een wat vreemde nachtmerrie achtige manier af. Had daar wel een paar vraagtekens bij maar niet groot genoeg om daar een tomaat voor te geven. Wil toch even kwijt dat ik vind dat er veel kwaliteit te zien was op het “Over het IJ festival” dit jaar. Een van de leukste zomerfestivals in de randstad!

Ik was hier huiverig voor omdat ik niet van publieksparticipatie hou maar het viel me alles mee. De bewoners van Paradiso gaan zo ontzettend aardig en voorzichtig met je om dat je bijna niet anders kan dan je over te geven. Het is ook zo ontzettend veel wat je aangeboden krijgt. Je valt van de ene wereld in de ander en na twee uur lang te hebben rond gedwaald in de stad sta je weer buiten, vol met indrukken en met een onbewuste grijns op je gezicht. Ik vond niet alles even leuk, het is ook niet zoiets als een voorstelling waarin je jezelf kunt verliezen. Er wordt toch een behoorlijke actieve kijkhouding van je gevraagd. Het gymen vond ik bv. moeilijk. Was mezelf toen behoorlijk bewust van de kudde waar ik in zat. En de soms wat dwingende manier waarmee je door de happening heen wordt gedirigeerd. Dan voel je je soms echt een japanse toerist. Hiervoor een tomaat. Verder 3 geweien omdat ik het zo hartverwarmend vind dat er nog zo positief tegen de wereld aan gekeken wordt.

Ging hier naartoe vanwege alle laaiende reacties op jullie site maar mij viel het toch tegen (misschien wel juist omdat de verwachtingen zo hooggespannen zijn vanwege de hype rond Schweigman?!)Vond het wel een symphatieke voorstelling maar toch ook nog erg onvolwassen. Een beetje “Wat kan je allemaal doen met water en een drijvende boei”. Miste een beetje de verassing. De hele evolutie theorie die de rode lijn vormt in deze produktie werkte voor mij heel voorspelbaar. Je voelt de hele tijd waar het naartoe gaat. Wel een gewei voor de twee spelers, ze doen het geweldig en voor het decor wat fantastisch is. Ook het moment in het begin met die jongen uit het publiek (wat ik niet wil verklappen) is een geweldige verassing. Had zin om hetzelfde te doen. En de meditatieve onderwaterwereld werkt sterk.
Een tomaat dus voor de m.i. magere inhoud en voor de hele beginwandeling. Op de een of andere manier wekte de in het rood geklede actrice bij mij heel veel irritatie op. Voelde me niet serieus genomen, vond het nogal kinderachtig dat ze bij elke kruising ging doen alsof ze de weg kwijt was.

Ik kan niet goed benoemen waarom maar ik vond het fantastisch. De hele (montage)voorstelling balanseerd tussen ontroering en hilariteit. Al het materiaal wordt zo gelaagd getoont. Nooit is iets alleen maar mooi, grappig,patetisch of persoonlijk. Bij alles zie je ook de keerzijde van de medaille, het verdriet of de wens of de hoop! Als kijker wordt je meegenomen in de wereld van de spelers en hun wens groter te zijn en meer te betekenen dan ze nu doen. Heel herkenbaar allemaal. En heel fris en zorgvuldig gemonteerd.
Broeder heeft een zeer eigen stijl en behoorlijk veel lef ook. Ze laat haar acteurs playbacken op Anita meyer, huilen op de mattheus passion, solliciteren naar ander (beter) werk binnen het theater en tegelijkertijd hangen ze een mandje friet in het vet. Waar kun je dat nu nog zien in het theater?
De spelers halen zichzelf en de voorstelling voortdurend onderuit maar weten toch overtuigend en zelf (bewust of onbewust?) ontroerend te blijven… knap dus. Heel knap…en mooi.

Leuke kleine kindervoorstelling over een blokfluitkwartet en twee toneelmeesters/presentators. Het was duidelijk nog een try-out, het geheel liep nog niet echt soepel en zakte op sommige momenten wat in elkaar en doordat er steeds een nieuw blokfluitnummer werd ingezet, blijven het allemaal losse scène’s, maar ik heb toch genoten. Een gewei is zeker voor Porgy Franssen die zo ongegeneerd enorm aanstekelijk aan het smieren was.

Ik vind Carver bijna altijd goed, en goed waren ze deze keer weer. Zo helder gespeeld, zo schoon qua vorm en zo’n geweldige teksten. Perfecte timing, heel goed vormgegeven ( Dennis Hopper als inspiratiebron). En een fantastische mix van persoonlijkheden op de vloer. Na deze voorstelling kan ik er weer weken tegen. Ik was ontroerd en heb me suf gelachen.
Allen een beetje jammer dat Helmert Woudenberg het première-applaus moest onderbreken en te lang deed over het aanbieden van een boekje.