Prachtig theaterconcert! Het podium is gevuld met behalve instrumenten ook schemerlampjes, een oude stoel, een kleed. Huiskamersfeer dus, en wij (het publiek) zijn erbij. Dat is de sfeer die Frédérique wil neerzetten en dat is gelukt. Op de achtergrond brandt een knapperig haarvuur op een groot beeldscherm. Af en toe verschijnen daar tijdens de nummers andere beelden. Bijvoorbeeld van de watersnoodramp in 1953. Dat dit een andere lading krijgt in het Zeeuwse Goes maakt niet uit. Binnen 5 minuten smelten de harten van het Zeeuwse publiek. Fré zingt pareltjes van nummers van haar onlangs verschenen CD/DVD ‘Mans Genoeg’. Ook is hier een documentaire van verschenen. Fré zingt op ‘Mans Genoeg’ duetten met diverse bekende zangers/zangeressen. O.a. Tim Akkerman (Di-rect), Sarah Bettens (K’s Choice), Liesbeth List, Benny Jolink (Normaal), Herman Brood, Huub van der Lubbe en vele anderen. De nummers zijn geschreven door Barry Hay, Huub van der Lubbe en Fré zelf. En zoals gezegd: pareltjes. Is het dan niet gevaarlijk een theatertour te maken zonder deze bijzondere medezangers, dacht ik? Ik moet eerlijk zeggen, ik heb er geen moment bij stilgestaan dat ze er niet bijwaren. De drummer, de gitarist, de bassist en Fré’s hartsvriendin Inge Bonthond zingen loepzuiver! De warme persoonlijkheid van Fré maakt dat je af en toe flink ontroerd wordt en uiteraard door haar stem. Zuiver en warm en af en toe superrauw! Wat een artieste! Muziekliefhebbers, ga kijken en koop die CD, want je zult hem grijsdraaien, net als ik!

Terwijl ik dit schrijf, komt weer die brok in mijn keel. De Gesluierde Monologen, wat een voorstelling. 4 Islamitische vrouwen vertellen monologen geschreven door Adelheid Roosen. Deze monologen zijn ontstaan nav interviews met Islamitische vrouwen. Het is maar goed dat de actrices in deze vorm vertellen en niet als verhalen van zichzelf, het zou voor het publiek niet te behappen zijn. Heftige verhalen over besnijdenissen, de druk van maagd moeten zijn en mishandelingen en verkrachtingen. Alleen maar ellende in deze voorstelling? Zeker niet!! Sommige monologen worden met veel humor verteld. Hulde vooral aan de twee jongste actrices. Met ongelooflijk knap spel weten ze te ontroeren of je in een vette schaterlach uit te laten barsten. Dat komt zeker ook door de scherpe teksten van Roosen, maar zeker ook dus door het spel. Het enige minpuntje vond ik het tempo van de voorstelling. Er is geen ruimte voor applaus, een zucht, een lach. Alles moet door, van het ene naar het andere verhaal. Ik denk dat hier bewust voor gekozen is, maar ik had er wel een beetje last van. Na een heftig verhaal zou ik best even een halve minuut muziek willen horen en dan pas door. Maar verder dus een klasse voorstelling met muzikale begeleiding op een waarschijnlijk Turks instrument. Ik zou iedereen willen oproepen deze voorstelling te gaan bekijken. Maar ben niet te preuts, want de dames zijn af en toe echt openhartig!

Gemiddeld zit ik twee tot drie dagen per week in het rode pluche. Dan wordt je ook wel eens teleurgesteld. Met name in het cabaret lijken de ‘pleasers’ als paddestoelen uit de grond te komen. Bij Five Easy Pieces werd ik verrast. Verrast en geraakt. Deze jonge talenten (rond de 20 jaar) hebben het ergens over. Over mensen, over hun tekortkomingen en schaduwkanten, over hun angsten en verwachtingen. Dit alles verpakt in pareltjes van liedjes of vette beats, ongekend prachtige samenzang en een verbluffend mooie choreografie. Dat de regisseur niemand minder is dan Ruut Weissman verbaasde me ook niks zo goed loopt alles in elkaar over. Er was publiek dat het maar niks vond. Liedje na liedje. Maar juist de teksten in die liedjes maken dat dit vijftal, kleinkunst met een grote K maakt! Tel daarbij de rest op en het is meer dan liedje na liedje, het is vernieuwend theater. En zoals altijd met nieuwe dingen kan je tegen weerstand aanlopen. Als je deze voorstelling gaat bekijken let op de teksten en geniet en durf rustig een traantje te laten van ontroering of gewoon omdat dit prachtig is! Ik zeg: Sjapo!!! (Vooral geschikt v.a. 17-45 jaar!)