Decker/Chailly hebben nog een hoop werk te doen om Don Carlos boven Idomeneo uit te tillen om in de aanmerking te komen voo de productie van DNO dit seizoen! Een enorm pluspunt is de enscenering van het echtpaar Hermann. Na een magnifieke Giulio Cesare een absoluut hoogtepunt in de afgelopen seizoenen van DNO. De personenregie doen je alle starre conventies van de opera seria vergeten in een prachtig decor met dramatsiche prachtige effecten. Maar niet die prachtige enscenering voerde de boventoon maar eerst en vooral de magnifieke muziek van Mozart en de superbe bezetting en de directie van Haenchen ondersteund door het NKO en het koor van DNO.
Na alle pijn onder de Waard eindelijk weer een dirigent die naar het podium kijkt en ademt en zingt met de zangers en een zeer verzorgde klank en finesse. In een magistrale zinderende spanningsboog - met overigens een zeer hinderlijke lange pauze - eindelijk weer een keer echte waarachtig gespeelde muziek uit de bak. DiDonato is een absolute sensatie als Idamante en Rebecca Evans is na een superbe Susanna wederom in topvorm als Illia en de overige rollen laten weinig te wensen over. Terecht werd Lockwood de vaste repetitor van DNO als klavecimbel bespeler in het continuo in het applaus betrokken. Absolute top!

Dit had de productie van Susan Chilcott moeten worden die haar debuut als die Marschallin zou hebben gemaakt ware het niet dat zij vorig jaar op jonge leeftijd overleed. Het is een mooi gebaar van DNO om deze productie aan haar – onvergetelijk in het Muziektheater als Kát’a en Blanche - op te dragen.
Het werd uiteindelijk ook niet de productie van Willy Decker die zich vanwege gezondheidsredenen terugtrok en de regie overdroeg aan één van de grootste vertolkster van Octavian, Brigitte Fassbaender. Het zal dan ook geen toeval zijn dat juist Octavian het wervelende middelpunt van deze productie is. De vertolking van Michelle Breedt is het hoogtepunt van dit seizoen bij DNO tot nu toe. In alle aspecten (de onstuimigheid in de eerste akte, de charme in de tweede akte, het komische als Marindl en de vertwijfeling aan het slot) doet zij recht aan dit fascinerende androgyne karakter, zeker ook vocaal. Martina Serafin overtuigt in haar spel en schoonheid – naar haar kijkend is het volstrekt geloofwaardig dat de zeventienjarige Octavian haar minnaar is – wat haar vocale prestatie compenseert. De Sophie van Katerine Mueller is betoverend charmant maar ook bij haar is spel en voorkomen beter dan haar vocale prestatie. Günther von Kannen zet een goede Baron Ochs neer alhoewel het in deze productie had gepast Ochs jonger neer te zetten. Olaf Bär is vocaal gezien te nobel om Faninal als een echte parvenu neer te zetten maar hij zingt prachtig. Een gewei voor de regie, een gewei voor Breedt en een gewei voor de overige bezetting. Verder een gewei verder voor de oogverblindende kostuums en decor van Gussmann en Mendoza. De tomaat is voor de Waard die met deze productie afscheid neemt als chef-dirigent van DNO. De Weense touch ontbreekt op cruciale momenten– de grote wals van Baron von Ochs aan het slot van de tweede akte zwiert als een klompendans - en mist verfijning en warmte (terzet derde akte).

Na de (scenische) misser met Samson komt DNO sterk terug met Iolanta. Het is niet het meesterwerk van Tsjaikovksi maar biedt genoeg voor een avond goed muziektheater. Het is opmerkelijk hoe van Hove de trivialiteit van de handeling heeft kunnen maskeren met een verfijnde personenregie gesteund door het decor en licht van Versweyveld. Het boegeroep was dan ook onterecht. Wat is er toch af en toe aan de hand met het premierepubliek van DNO ?
Het was niet de avond van van Hove maar van de bij DNO debuterende Kreizberg. Prachtige momenten o.m. in de scene waar Iolanta beseft dat ze blind is en het slot. Het NPO bloeit op onder zijn baton. Met een mooie Iolanta van Prokina (het boegeroep van een onverlaat was te genant voor woorden),een prima Moor van Dobber en een prachtige lyrische Ludha als Vaudemont (een echte tenor) een productie de gehoord en gezien mag worden !