De moeder in deze voorstelling was ook écht verschrikkelijk. Maar hoe geweldig neergezet door Bokma. En niet alleen is hij ijzersterk als moeder, maar ook als vader en broer. Ook de andere acteurs doen het goed, al halen ze het niet bij de kracht en de intensiteit van Pierra Bokma. Wel blijft de vraag bij mij hangen wat we nou met deze voorstelling moeten, is het anekdotisch, zegt het iets over ons allemaal(je zou als je naar de tekst kijkt zeggen van wel..), of is dat te ver gezocht? De muziek had ik niet zoveel mee, die voegde eigenlijk niets toe aan de voorstelling, daarvoor dus een tomaat.

Wat een voorstelling! De circel is rond. De vierde Proustvoorstelling is één van de meer intiemere delen van de cyclus (evenals deel 2), we gaan terug naar de basis, iets wat past bij de werkelijkheid van de Marcel die in feite al niet meer helemaal leeft, hij leeft alleen nog om te schrijven. De voorstelling is weer prachtig uitgewerkt, minder overdadig dan de derde Proust, maar alle elementen zijn weer aanwezig en komen in deze voorstelling weer bij elkaar. Mooi om te zien hoe we nu niet meer terugkijken op de jonge Proust, maar in het heden van de oude Proust. De jonge Marcel is in feite de fictie geworden. Het Ro theater heeft iets heel bijzonders neergezet, een nieuwe standaard, een nieuwe vorm van theater.

Op hoop van zegen, ooit wel het verhaal gelezen, maar nooit gezien. Nu dan de schade ingehaald. Polly Magoo weet er een aardige voorstelling van te maken, met veel muziek, tragikomische momenten, terwijl de tragedie die het verhaal natuurlijk is toch overeind blijft. Joke Tjalsma is absoluut top. De muzikale omlijsting is origineel (storm en regen met behulp van potten/pannen/bekkens en een contrabas). Misschien valt er nog wel iets meer uit de voorstelling te halen, maar deze Op Hoop van Zegen is een interessante Heijermansvertolking.

Je zou kunnen zeggen dat ik een spijtoptant ben, de eerste Proust had ik gemist, maar nu de schade ingehaald. Eén van de laatste voorstellingen (?), maar het kon in ieder geval nog. Het wordt langzamerhand vertrouwd, de manier waarop het stuk is opgezet, het gebruik van multimedia, alles geweldig verzorgd. Het strijkkwartet dat de voorstelling begeleid, het past weer allemaal. Opvallend is de totaal verschillende sfeer die er hangt in het deel voor en na de pauze. De eenvoud die het eerste deel kenmerkte komt niet op dezelfde manier terug in het tweede deel, op de afsluiting van de voorstelling na. In het programmaboekje staat te lezen wat het doel van het deel na de pauze is, dat komt er voor mij niet helemaal uit, maar goed, het geeft wel meer diepgang aan het deel voor de pauze. Wel mooi om te zien hoe elementen die voor mij in de tweede en derde Proust nog in de lucht bleven hangen, nu met terugwerkende kracht alsnog op hun plaats vielen. Ben heel benieuwd naar het afsluitende deel.

Gisteravond Eiland gezien. Strakke regie, muziek, spel en decor lopen in elkaar over. Een breed scala aan gebeurtenissen en contacten die in steden plaatsvinden komen in krap vijf kwartier voorbij. Inventief decor, dat ondanks de eenvoud blijft verrassen. Er ligt in de voorstelling een lichte nadruk op de grauwheid van de stad en het bestaan. Wellicht hoort dat bij het beeld dat over de stad bestaat, wellicht is het ook interessanter om uit te beelden. Toch vinden er in die stad ook veel mooie dingen plaats. Misschien had dit contrast wat sterker aangezet kunnen worden, zowel naar het positieve als het negatieve, waardoor het geheel nog krachtiger wordt. Verder wonderlijk dat de zaal minder dan half vol zat, tomaat voor de Haarlemmers, die een interessante en mooie voorstelling als Eiland blijkbaar links laten liggen!

Geweldige theateravond. Er is al veel gezegd en het is allemaal waar. Het begin is verrassend, door het publiek op de speelvloer plaats te laten nemen worden ze als het ware in het stuk getrokken. Met name Bert Luppes speelt de sterren van de hemel, maar de complexiteit van alle personages komt goed tot uitdrukking. Je wordt steeds weer verrast door nieuwe wendingen, waardoor achterliggende verhaal dat alle personages met zich meedragen steeds duidelijker wordt. Ik, die het stuk nooit eerder gezien had, heb tot de laatste minuut geboeid zitten kijken naar al dit geweld.

Na de Cordoba voorstellingen nu een oer-hollandse voorstelling van Rieks Swarte. Een speels opgezet en mooi verhaal over de geschiedenis van de Friezen, gebaseerd op mythen en geschiedkundige feiten. De combinatie acteren/muziek en de door Swarte weer zo inventief bedachte objecten werkt weer als vanouds. Wel blijft het allemaal een beetje aan de oppervlakte, alsof het alleen maar luchtig mag zijn. De kracht die een voorstelling als “Woord” had heeft deze voorstelling daarmee niet.

Deze Gilgamesj was totaal anders dan die van het RO Theater. Zat bij Joop Keesmaat de verbeelding in de tekst, nu werd er niets aan de verbeelding overgelaten. Fedja van Huet speelt heel goed, terwijl ook een aantal bijrollen sterk worden ingevuld. De voorstelling is overdonderend; snel en bevlogen spel, een inventief decor. Wel lijkt het of het af en toe wat opgelegd leuk moet zijn, het is soms té lichtvoetig, op momenten dat het eigenlijk niet zou moeten. Het verhaal wordt hiermee soms te weinig eer aan gedaan. Welke voorstelling is nu beter?? Eigenlijk zijn ze niet te vergelijken, ze zijn zo anders, maar om het toch te proberen: Joop Keesmaat wint, op punten, maar toch!

Gilgamesj, hij die alles gezien heeft is een prachtige solovoorstelling, die de luisteraar (en kijker) tot de laatste minuut geboeid houdt. Keesmaat brengt de tekst zeer overtuigend. Een dergelijke voorstelling zou aan een gebrek aan actie kunnen leiden, maar het tegendeel is het geval. De actie zit nu niet in het spel, maar in de tekst en in de manier waarop deze gebracht wordt. Decor en belichting zijn zoals altijd bij het Rotheater goed passend. De muziek is goed, maar Keesmaat zou de muziek eigenlijk niet eens nodig hebben. Ben nu heel benieuwd hoe de Theatercompagnie Gilgamesj verhaalt….

Een overweldigend theaterbeeld. Spel, zang en beeld zijn zeer goed op elkaar afgestemd. Wederom een geweldig gebruik van multimedia in deze derde “Proust” van het Ro theater. De gelaagdheid van het verhaal komt goed naar voren, al lijkt het onmogelijk om alles wat er in deze voorstelling zit te vatten (misschien toch het boek maar eens lezen….??) Ben nu al benieuwd naar het vierde deel!