Ik heb weinig achtergrondinfo over dit stuk; ik heb begrepen dat het is gemaakt door 2 Marokkaanse jongens, die meespeelden in Theo van Gogh’s film COOL (over het Glenn Mills-instituut voor jonge criminelen)- het is (geloof ik) autobiografisch.
Ik was erg onder de indruk. Juist in deze tijd, waarin gevestigde toneelmakers elkaar bekritiseren omdat ze van mekaar vinden dat ze niet genoeg ‘maatschappij’ in hun (zwaar gesubsidieerde) voorstellingen stoppen is een door Marokkanen over Marokkanen in Nederland gemaakte voorstelling een verademing, zij het een die pijn doet.
Volgens mij moet iedereen deze voorstelling zien; voor de mensen die zich afvragen: ‘gaan de Franse rellen ook hier plaatsvinden’? stel dat dat gebeurt, dan snap je in ieder geval waarom.
Het moment wat me het meeste raakte was toen de moeder van een van de jongens door gevangenisbewaarders (?) gedwongen werd haar hoofddoek af te doen. Normaal ben ik ook niet gek op hoofddoeken, maar dit maakte dat ik me schaamde voor onze betweterigheid.
Ik kon, met name in het begin, niet alles goed volgen, het is erg rauw, niet sophisticated - maar daarom waarschijnlijk ook zo aangrijpend.
En er zat hier en daar ook een flard Marokkaanse poezie in.
Heel bijzondere (en volgens mij belangrijke!) voorstelling.