Van tevoren wordt het vermeld: het stuk is een drieluik. Maar een drieluik met zo weinig samenhang had ik niet verwacht. Het stuk begon met een lange, lange dialoog; een verhaal over 10 mannen. Erg lang moest het publiek luisteren naar het steeds irritanter wordende “En toen waren er nog maar 9” “…en toen nog maar 8” enz.
Hierna volgde een soort concert van de goed zingende Ricky Koole. Ik snapte hier echter de bedoeling niet helemaal van. In alles vormde dit een contrast met betrekking tot het eerste deel van de voorstelling. Ik vond het vooral jammer dat ze in het engels zong. Daarna een alweer lange monoloog ven Ricky. Alweer kwam de vraag bij me op: wat heeft dit met de eerste 2 delen te maken?

2 geweien voor het spel en zang van Koole(met name Vincent Croiset en Ricky Koole) Twee tomaten voor de samenhang en de vaart van de voorstelling.