“Als er maar niet in gezongen wordt…”, dat was het ergste waar ik aan kon denken toen ik ging zitten op het comfortabele pluche van de Rotterdamse Schouwburg. De voorstelling kon beginnen. Maar wat het NNT mij 2 uur lang voorschotelde overtrof mijn ergste musical-verwachting. Geen zang, maar voor de rest wel een bak ellende! Zwakke teksten (vert. Viggo “Johan” Waas) en een verschrikkelijk decor. Om over de acteerprestaties maar te zwijgen. Een meisje met een on-beschaafd accent a la, maar een John Lanting benadering van Shaw’s creatie gaat mij te ver. En ja ik ben Rotterdammer. Zonde van mijn tijd. Zonde van de goede naam van het NNT.