Als een voorstelling Bekket heet, dan ga je op zoek naar Becket-elementen. Bij Ensemble Leporello moet je dan goed zoeken. Een expert van het werk van de Ierse schrijver zal ongetwijfeld elementen kunnen herleiden naar teksten Spel zonder woorden en Wachten op Godot (verbeeld door de blinde man op het podium) en het absurdisme van een groot aantal Becket-teksten. Maar overduidelijk zijn die links niet. Is Bekket daarmee een slechte voorstelling. In het geheel niet. Dirk Opstaele en zijn team maken er een hele mooie muziek-dans-theatervoorstelling van, die in de verte herinneringen oproept aan de eerdere topvoorstelling van het Ensemble: Bergtocht. Ditmaal zonder woorden, maar met schitterende zang en muziek (van Frank Nuyts) en interessante bewegingen zet Leporello een echte beleving op het podium, die veel ruimte laat voor eigen invulling. De een zal dat prettig vinden, de ander zoekt misschien meer houvast. Maar als je je laat meevoeren door het sobere spektakel dat Bekket biedt, maak je een fantastisch uur mee.

Waan je in Parijs of New York in het interbellum met deze schitterende voorstelling van Ensemble Leporello. De man, de vrouw, de minnaar, allen hebben ze een stem in deze combinatie van vier eenakters. De dwaze verwikkelingen van dit ietwat losbandig trio blijven boeien tot het een na laatste deel. Daarna wreekt de weinig diepgaande inhoud van de tekst zich wat, waardoor je het allemaal wel genoeg vindt. Niettemin blijkt dat de specifieke ritmische Leporello stijl zich perfect leent voor een lichtvoetig spel als Hollywood Remix en met een heel licht gevoel zweef je het theater uit, blij en in staat tot een beetje losbandigheid.

Het is niet eenvoudig dans en teksttoneel zodanig met elkaar te combineren dat het elkaar versterkt. Een enkele keer lukt het, afgelopen jaar nog met Sonic Boom, nu met de voorstelling Echt? van choreograaf Pieter de Ruijter. Op zijn verzoek schreef Gerardjan Rijnders een schitterende tekst gebaseerd op het Hooglied. Geen lofdicht op de liefde echter, maar een wrange terugblik op een bestaan dat niet over rozen ging. Cas Enkelaar en Els Ingeborg Smits spreken Rijnders typerende zinnen uit als ouder paar, gekleed in morsige badjassen, terwijl op de voorgrond een jong stel, in onbezoedeld wit ondergoed de liefde bezingt met hun danspassen. Een groter contrast is bijna niet mogelijk. Gelukkig laat de soberheid van deze voorstelling voldoende ruimte om zelf nog meer lagen aan te brengen, gedachtes te vormen of gewoonweg te genieten. Alles lijkt te kloppen in deze voorstelling en je neemt het de makers niet eens kwalijk dat ze de pure liefde in een kwaad daglicht stellen. Extra gewei voor het schitterende lichtontwerp.

Eigenlijk zouden de mensen van SKaGeN een gouden tomaat moeten krijgen voor de slechtse flyer in tijden, maar deze minirecensies gaan nu eenmaal niet over het promotiemateriaal en wel over de voorstelling. En die was wel goed. Op luchtige wijze zetten de acteurs een gekkenhuis neer waar allerlei personages met hun eigen problemen, zorgen en afwijkingen een heenkomen vinden. Wat is waar en wat is niet waar, spelen deze mensen gekken, of zijn deze mensen gekken? Of zijn we allemaal gek? Of is ons aller gek zijn best te verklaren? SKaGeN laat alle nuances langskomen, afgewisseld met een aantal uiterst komische scènes, zoals een ‘professioneel’ uitgevoerde performance van Yo Disco van Kylie Minogue. Vooral de manier waarop op een gegeven moment een oude film gecombineerd wordt met het spel op de vloer (via een vernuftige technische vinding) spreekt tot de verbeelding en werkt bovendien op de lachspieren. Helaas is het spel niet van iedereen even sterk. Bruno Vanden Broecke is onnavolgbaar, maar niet iedereen haalt dat niveau. Daarom toch nog een tomaatje.

Vier delen had deze dansvoorstelling. Een was wel mooi (gewei daarom), de rest verdronk in puberaal gemekker (drie tomaten dus). Leuk idee om het publiek op krukjes in de hele zaal te zetten en steeds te verplaatsen terwijl je eromheen ‘danst’. Had dat tien jaar geleden gedaan, toen was dat misschien nog vernieuwend. Maar tegenwoordig is het voornamelijk vermoeiend.
En blijkbaar was dit een poging om politiek theater te maken, over asielzoekers o.i.d. Gelukkig was er iemand die dat zo nu en dan riep, want anders was dat mij in alle treurigheid ontgaan. Oppervlakkig en aanstellerig gedoe, zo laat deze voorstelling zich het best omschrijven.

Hoe broos is de scheidslijn tussen brille en verveling? Met Mijn Michael verkent het Vlaamse gezelschap De Tijd opnieuw die grens. Enerzijds vertellen Annemie Tweepenninckx en Jurgen Delnaet op prachtige en breekbare wijze het verhaal van de studenten Channa en Michael. Anderzijds verveelt dit verhaal al na een kwartier, ondanks een paar indringende intieme momenten, die vooral door een sublieme muziekkeuze tot leven komen. De zaal verlatend weet je nog niet of je nu een mooie theatrale belevenis hebt meegemaakt of dat je weer anderhalf uur van je leven verspeeld hebt.
Dat Lukas Vandervost een vakman is, staat als een paal boven water. Dat ie zo nu en dan doorschiet in het maken van hermetisch theater ook. Daarom een gewei en een tomaat, omdat ik het gewoon nog niet weet…..

Na de afgelopen twee jaar reeds twee kwalitatief zeer hoogstaande producties afgeleverd te hebben, verrast het Vlaams-Limburgse gezelschap De Queeste opnieuw met een bijzondere voorstelling. Ditmaal brengen ze met een tekst van de jonge Franse schrijver Lionel Spycher, die in een krachtig idioom actuele onderwerpen als armoede vs rijkdom, allochtoon vs autochtoon en vooral opportunisme aan de kaak stelt. En dat allemaal gesitueerd in een supermarkt. Klein tomaatje voor de acteerprestaties; niet alle acteurs overtuigen. Twee extra geweien voor het decor en de soundscape. En een vraagteken bij de constatering dat nog niet heel theaterminnend Nederland deze opvallende theatergroep in de armen heeft gesloten.