Bij Lucas Vandervost staat de tekst centraal en hier probeert hij dat tot het uiterste door te trekken. De roman van Amos Oz is in een monoloog gegoten door het vrouwelijk personage in dit verhaal van een huwelijk in het hedendaagse Israël. Channa vertelt hoe ze de student Michaël leert kennen, er mee huwt en kinderen krijgt en ervan vervreemt. Ze verliest zich dan maar in haar eigen droomwereld.
De roman zal waarschijnlijk boeiende literatuur zijn, op de planken en in deze enscenering wordt het langdradig, kil, monotoon en gaat het al na een kwartier vervelen. Channa doet roerloos haar verhaal, ze beweegt enkel om haar benen eens te verleggen, en blijft strak Michaël (Jurgen Delnaet) aankijken. Annemie Tweepenninckx is echt niet de actrice om dit relief te geven. Ze declameert de tekst zonder veel dynamiek, zeurderig bijna. Na lange brokken tekst wijdt Michaël even uit over zijn wetenschappelijk werk en spits je even de oren. Je leert nog iets bij. Maar dat moment stopt even plots als het gekomen is en herneemt Tweepenninckx haar monoloog.
We schreven het al tot in den treure, literatuur tot boeiend theater maken is een uiterst moeilijke taak. Hier is het andermaal mislukt.

Hoe broos is de scheidslijn tussen brille en verveling? Met Mijn Michael verkent het Vlaamse gezelschap De Tijd opnieuw die grens. Enerzijds vertellen Annemie Tweepenninckx en Jurgen Delnaet op prachtige en breekbare wijze het verhaal van de studenten Channa en Michael. Anderzijds verveelt dit verhaal al na een kwartier, ondanks een paar indringende intieme momenten, die vooral door een sublieme muziekkeuze tot leven komen. De zaal verlatend weet je nog niet of je nu een mooie theatrale belevenis hebt meegemaakt of dat je weer anderhalf uur van je leven verspeeld hebt.
Dat Lukas Vandervost een vakman is, staat als een paal boven water. Dat ie zo nu en dan doorschiet in het maken van hermetisch theater ook. Daarom een gewei en een tomaat, omdat ik het gewoon nog niet weet…..