“Zijde” is een ode aan het verlangen naar het onvervulbare. Het verhaal van de zijde-inkoper is romantisch. Zéér laat romantisch dan, want stemmend uit 1996. Maar mooi. Vooral door de sfeer die grootmeester Porgy Franssen oproept. Anderhalf uur betovering door de solist. Want al heet het “Huis aan de Werf”, we zaten in het uiterst prozaïsche vormalige schoolgebouw langs de spoorbanen van Utrecht Centraal. Raadselachtig dus dat de acteur slaagde in zijn opzet: de aanhoudende fascinatie voor het gevoelige sprookje van Hervé Joncour die de toeschouwer bij zijn eigen leven wilde zijn, zijn reizen naar Japan, de subtiele woordeloze band met de vrouw van zijn Japanse leverancier, van Helene, zijn echtgenote en het onstilbare verlangen. Knap. Heel knap theater.