Zekket laat een kunst zien die in het moderne debat verloren leek.
Het vertellen van een verhaal dat bij de luisteraar vragen oproept, en tot nadenken stemt. Een verhaal waarin geen enkel teer onderwerp om taktische reden wordt vermeden, niet hard confronteert, maar uitnodigt.
Met een intelligentie gemaakt die in huidige maatschappenlijk/politieke debat ontbreekt. en dat is verademend en hoopvol.
Wat een mooie, en eigelijk eeuwenoude kunst.
Het vertellen van een verhaal, een parabel, een gelijkenis,
waarvan de luisteraar wijzer wordt.
Zekket liet het gisteravond indrukwekkend terugkeren.
Ik wacht tot het volgende stuk, en in de tussentijd ga ik zelf verhalen vertellen, en vragen stellen, in plaats van meningen verkondigen. Wat Zekket op het podium kan, moet ik in mijn priveleven kunnen.
Breda. Niko Pronk

ik heb aan een stuk door geboeid zitten luisteren en kijken.
een moment is me in het bijzonder bijgebleven: uw reactie op het moment dat de psycholoog/psychiater/in u geinteresseerd voordoende hulpverlener, niet weet uit welk land u komt.uw stille reactie is verpletterend, en geeft beter dan welk verhaal ook aan waar het om gaat.
verder sprak het me aan dat er veel wordt opengelegd zonder dat er sprake is van een afgebakend verhaal.
de hulpverlener die vooral zelf invult wat er u moet omgaan, gezien uw afkomst is me heel bekend.
goed ik laat het hierbij, tot een volgende voorstelling,
wies obdeijn, arts/seksuoloog.

El Hamus zit aan een tafeltje en praat. Alleen zijn mond en ogen bewegen. Na enige tijd pakt hij een zakdoek om zijn voorhoofd af te wissen. Na een kwartier gaat hij staan. Later zit hij nog even op tafel, eerst met één bil, dan ook met het gehele zitvlak. Daarna trekt hij zijn jasje uit.
Dan zijn we al bijna een uur onderweg.
Als er zo weinig te zien is (op zijn gezicht is niets af te lezen) moet de woorden het doen. Een lange, lange reeks woorden die zinnen vormen. Het verband tussen die zinnen ontgaat me vaak.
Ik heb een buurvrouw die aan slapeloosheid lijdt. Zij zou bij El Hamus binnen vijf minuten onder zeil zijn geweest. Jammer van dat ene zinnetje, ergens halverwege, dat plots met kracht wordt uitgesproken. Dat doet zo’n hele remedie teniet.
Na vijf kwartier is het gebabbel gelukkig ten einde en kijkt het schaarse publiek elkaar aan met een blik van : waar gaat het eigenlijk over? Geen idee. Misschien moet de tekst van Ko van den Bosch eens op wat A-viertjes gezet worden, dan kunnen we het nalezen.
El Hamus lijkt in het theater niets toe te voegen. Integendeel.

Verbijsterend.Het ging over ontworteling,migratie,over verlies en rouw.En over hoe dat geinterpreteerd wordt in de psychiatrie naar westers-elitaire maatstaven.Als kijker wordt je een blik gegund in het hoofd van een ontheemde,als een zakat(aalmoes) aan het publiek.Je schaamt je,want wie is hier eigenlijk ziek?De patient of de maatschappij?De wereld is gek geworden.

Zoals in muziek de stiltes tussen de noten net zo belangrijk zijn als de noten zelf, zo zijn ook bij een monoloog de stiltes wezenlijk. Het kan dan ook niet anders dan dat regisseur Provily een absoluut gehoor heeft voor zulke stiltes. Want net als eerder in 4.48 Psychose is hij er ook nu in geslaagd de acteur ertoe te bewegen haast onbeweeglijkheid te blijven en daarnaast een gepast zwijgen in acht te nemen tussen zijn woorden. Over de tekst kun je van mening verschillen, die werd op verzoek van Saad El Hamus geschreven door Ko van den Bosch. Dus dat valt buiten de verantwoordelijkheid van de regisseur. Maar voor dat waar hij wel verantwoordelijk voor is, voor de manier waarop Saad El Hamus acteert en voor de evenwichtige compositie van het geheel, kan Provily wat mij betreft na vanavond genomineerd worden voor de titel ‘Meester van de Monologenregie’.