Op de valreep een van de laatste voorstellingen gezien van Zeeuwse Nachten 2. Rond de figuur van Jan van Speijk, die zichzelf ooit opblies om uit de handen van de vijand te blijven, worden we ondergedompeld in een verrassende mengelmoes van soms hilarische, muzikale scènes. Met minimale middelen wordt ons bijvoorbeeld de troonrede van van een stokoude, bijna blinde koningin Amalia; een herrezen Theo van Gogh; de gijzeling van Zeeuws Meisje in Tora Bora voorgeschoteld. Er is veel spelplezier in de groep, het acteren van Rogier Schippers veroorzaakt meerdere lachsalvo’s, kortom: een heerlijk avondje uit.
Wel zijn met name de politieke grappen wel erg correct, de liedteksten tamelijk braaf. Een voorstelling zonder stekels dus. Maar dat is voor een keertje ook wel leuk.

Belofte maakt schuld. Een jaar geleden beviel Zeeuwse Nachten zó goed, dat ik de belofte vastlegde de twee volgende delen van de trilogie te gaan zien en beluisteren.

Dus zagen we gisterenavond Koningin Amalia, Tora Bora, de Kaai van Antwerpen, de opheffing van het Koninkrijk, medelanders, het Schip van de Woestijn, de woelige baren, Amsterdam-West (én Zuid) - er viel weer heel veel te beleven. Een canon van onze tijd, opgediend als een hutspot van geestige scènes en lekkere muziek (Jef Hofmeister als vanouds en Eefje Benning als nieuwe parel). En Jan van Speijk ging voor vaderland en Ketelbinkie opnieuw de lucht in, maar het Zeeuws Meisje bleef, als meid uit één stuk, gespaard. Dat was ook nodig om deel 3 veilig te stellen.

Volgend jaar (??) zullen we er weer zijn.