Mathijs Rümke wil met HZT nieuw Nederlands werk gaan spelen, maar als ik hem was zou ik dat nog maar eens stevig gaan evalueren. Want wat de Nederlandse toneelschrijvers hem aanbieden (en dan reken ik Tirannie van de Tijd ook mee) is werkelijk beneden alle peil. Puberale filosofietjes van lik-me-vessie, doordreinende monologen en gratuit engagement. Als HZT zo doorgaat wordt het heel snel een tweederangs groepje zoals Oostpool of Het Vervolg.
Enige lichtpuntje was het stuk van Marijke Schermer, wat nog een moreel dilemmaatje bevatte en (zowaar) een paar grapjes. Verder doffe ellende.

Een voorstelling opgebouwd met drie aparte toneelstukken. Stukken zijn niet alledrie even sterk. Maar acteurs zijn dat wel. Bert Luppes is fenomenaal als rode draad. Andere acteurs zijn minstens even goed. Veel gelachen en hier en daar ook nog wat mooie gedachtenspinsels gehoord.