Beter laat dan nooit.
Hopend op een Wachten op Godot waarin alle beloften die het stuk met zich meedraagt eindelijk eens ingelost zouden worden zat ik in de KS. Alle elementen waren aanwezig, interessante casting van Mini&Maxi als Didi en Gogo, aangevuld met topacteurs Stefan de Walle en Peter Tuinman. Zo moet Becket het ooit gewild hebben. Komedie op het scherpst van de snede. Maar helaas, er werd niets ingelost.
In een mooie en keurige vormgeving speelden de komieken mooi en keurig hun rol. De moeite die ze met de tekst hadden vingen ze op door hun jarenlange samenspel-ervaring. Schattig om te zien hoe de een aangeeft en de ander afmaakt. En aandoenlijk om te zien hoeveel die twee door de jaren heen van elkaar zijn gaan houden.
Goh, de hoofdpersonen zijn eigenlijk niet Gogo en Didi maar Mini&Maxi! Heb ik me daar op zitten verheugen? Ik wil inzicht in de personages, niet in de acteurs! Het is toch niet te geloven dat je na zoveel jaar samen in de goot en tijdenlang doelloos wachten elkaar nog steeds LIEF vindt? Maar nee, van enige ergernis of vilein was geen sprake. Waardoor het vooral schattig blijft. Zelfs als Pozzo en Lucky met vaart opkomen (gewei voor die mannen die zich zo goed staande weten te houden in dit weeïge geheel) reageren Didi en Gogo vooral verbaast en geschrokken. Van boosheid of verontwaardiging geen spoor. Tenenkrommend dus. En saai.
Maar uiteindelijk gaat het natuurlijk om het Haagse publiek dat vooral een leuke avond moet hebben. Didi: “We wachten, op Godot.” Vrouw in de zaal: “Ja, maar die komt niet.” Guttegut, wat zijn we met z’n allen toch weer fijn cultureel verantwoord!