Nog nooit eerder waren muziek en dans in een stuk zo sterk geïntegreerd als in Villa Goldberg. Er zitten zoveel originele elementen in dat met deze produktie achteloos een geheel nieuw theatergenre lijkt te zijn begonnen.

Allereerst de muziek. De groep Calefax van vijf rietblazers maakt van de Goldbergvariaties een totaal nieuw stuk en de speelsheid ervan is geaccentueerd door de bewerking van Raaf Hekkema. De blazers spelen de muziek uit het hoofd en doen daarbij ook nog mee in de choreografie met de vijf danseressen wat op zich een fenomenale prestatie is. Dat dan een enkel nootje hier en daar niet voldoet aan studionormen is onvermijdelijk. Bach swingt hier en de spelers ook. Hopelijk brengen ze snel een CD ervan uit.

De choreografie is doordrenkt van de muziek en zit barstensvol speelse en ontroerende vonsten. Zo is er een pas-de deux op een bed en een solo op vijf bedden naast elkaar met bewegingen die alleen in een droom bestaan. We brengen een derde deel van ons bestaan door in bed en wat een feest dat telkens weer kan zijn wordt hier goed duidelijk gemaakt. De vijf dansers zijn individuele karakters die passen bij de verschillende muzikale variaties en ze hebben groot plezier in werken met de muzikanten op het toneel. Wat met de lakens, kussens en ledikanten allemaal gedaan wordt, levert een geweldig toneelbeeld.

Kan je eigenlijk muziekspelers op het toneel laten dansen? Eerder traden vuilnismannen en voetballers in dansvoorstellingen op dus waarom geen muzikanten? Die hebben wat met dansers en eindelijk zijn ze hier samengebracht. Waarom is niet eerder iemand hierop gekomen? De manier waarop ze met elkaar omgaan zit vol achteloze surrealistische grappen maar ontroerde ook het publiek soms tot tranen toe. Velen vinden de voorstelling te kort. Voor het overstelpende kijk- en luisteraanbod dat binnen een uur verwerkt wordt, komt men ogen tekort en wie maar één voorstelling bezoekt heeft veel gemist. Wie vaker gaat ziet dan ook steeds iets nieuws. Ook daarin wijkt de voorstelling af van wat gebruikelijk is

In lange tijd heb ik niet een stuk gezien van het kaliber van Villa Goldberg. Met grote dank aan de makers en aan het Theater aan het Spui.


JD

Een zeer geslaagde symbiose tussen muziek en dans. De prachtige Goldbergvariaties zijn meer dan uitstekend ’ vertaald’ door en voor het rietensemble Calefax. De danseressen slepen je als publiek mee in hun slapeloosheid, frustraties en dromen. Het stuk ontroerend door de synergie tussen de muzikanten en de danseressen.
Prachtig uitgevoerd en alle respect voor de choreografe Sanne van der Put die deze lastige combinatie tot een uitermate boeiende voorstelling heeft weten te maken.

“Villa Goldberg” wordt geafficheerd als een dansvoorstelling met live muziek en tegelijkertijd een concert met dans. Daarin ligt meteen het manco van de voorstelling besloten. Het blazersensemble speelt een bij vlagen fraaie versie van Bach’s Goldbergvariaties en vijf danseressen voeren een choreografie uit.
De poging om van deze twee disciplines één geheel te maken zijn een aardig experiment, maar wat mij betreft mislukt.
Musici zijn bijvoorbeeld geen acteurs, dus laat ze dat niet doen, want het ziet er uit als een onderdeel van een middelbare schoolavond. Betrek de heren ook niet in een choreografie, want hoe oprecht geprobeerd ook: het ziet er niet uit. Het werkt alleen maar storend. Voeg daarbij het gezeul met vijf bedden en je hebt van twee dingen niets: de muziek wordt regelmatig verstoord en de danseressen komen nauwelijks tot hun recht.
De geweien zijn voor de heren blazers die hun kijk op Bach lieten horen en de danseressen waarvan er enkele lieten zien zeer aanstekelijk te kunnen acteren.
De tomaten zijn voor choreografe Sanne van der Put die dit soort dingen maar niet meer moet doen.