Een leuke voorstelling Villa Europa, gebaseerd op het boek ´De wereld van gisteren – herinneringen van een Europeaan´ geschreven door Stefan Zweig, die vervolgens samen met zijn vrouw zelfmoord pleegt in Brazilië. “Dat is misschien wel leuk om te vertellen.” Het concept van de voorstelling spreekt me aan, want nadat de beginscène mij een hele lange avond doet vermoeden, breken de twee acteurs door de vierde wand en vertellen ze ons wat ze ons echt willen vertellen deze avond. De ontzettend energieke Vincent Rietveld en Mara van Vlijmen schakelen gemakkelijk van hun rol als respectievelijk Stefan Zweig en zijn tweede vrouw Lotte Altmann terug naar zichzelf en bieden ons als publiek een prettige variatie in spel met een dosis humor. “Dat kunnen wij ons nauwelijks voorstellen.” Wanneer Mara aankondigt: “Nu alleen de zelfmoordscène nog.”, haal ik even rustig adem en wacht af.. wetend dat het slot nabij is. Ik ben daarnaast benieuwd hoe ze dit gaan verbeelden. Helaas duurt deze slotscène veel te lang, verlies ik mijn concentratie en verlang ik weer naar de vluchtigheid die de voorstelling eerder kenmerkte. “Waarom? Dat weten we niet.” Wilde Jos Thie toch nog de diepte in gaan en de acteurs een integere emotie neer te laten zetten? Dat denk ik niet…daar was in deze voorstelling geen ruimte voor, maar dat hoefde ook niet, want de luchtigheid en de variatie krijgen mijn meeste waardering.

Geen idee hoe die geweien werken. maar een tomaat geef ik die lieve mensen nooit. Tijdens Rainer Maria liep ik snuffelstage bij dit toneelstuk en vond het echt meerdere van de mooiste momenten in mijn leven. Vanavond heb ik Villa Europa gezien, wat een goed stuk! en vooral die snorren vond ik geweldig, ik moest echt lachen. Allemaal komen kijken, of in Utrecht bij mij om de hoek. Ik woon tegenwoordig in het centrum dus afterparty bij mij, als m’n huisgenoten er niet zijn tenminste en je geen katten allergie hebt. heb namelijk 5 katten.Yo!

Ja, zo benader je de actualiteit op geheel eigen wijze. De vinger op de zere plek zonder ook maar een moment belerend of sentimenteel te worden. En toch ontroerd de voorstelling ook in zijn volstrekte absurditeit en groteske spel. Een tomaat voor de niet goed plakkende hitler snor, foei fopwinkel! Gaat dit nog zien van wo 1 april t/m za 4 april in de balie Amsterdam. Of daarna in Utrecht.

In deze voorstelling van De Warme Winkel klinkt het verlangen naar een nieuw geestelijk verenigd Europa door. De ode aan het cultureel Europa van het fin de siècle voelt als aanklacht tegen onze huidige op commercie en amusement gerichte maatschappij. Het werk van de negentiende-eeuwse schrijver Stefan Zweig staat centraal. In de tonende en vertellende speelstijl die De Warme Winkel kenmerkt, wordt zijn levensverhaal en –werk vertelt en uitgebeeld. De grote informatiedichtheid van de voorstelling geeft het gevoel dat je elk onderdeel van Zweig meekrijgt. Daarnaast is er ook aandacht voor de heftige emoties die met het leven van Zweig gepaard gaan. Hoewel de voorstelling iets te veel afwisseling tussen deze twee is, tussen ratio en gevoel, krijgt Zweig je toch in zijn greep.