Voorstelling gezien in het Laktheater in Leiden.
Het duurt even voordat je de rode draad te pakken hebt, met deze voorstelling. In het begin is het vooral het varkensgedrag en de geilheid van de jonge gasten, het imitatiegedrag, concurrenten in de jacht naar de meiden, grote bek maar klein hartje. En het dierengedrag van de varkensvrouw. Halverwege de voorstelling wordt steeds meer duidelijk waarover het gaat. Het kleineren van een ‘zwakke’ pianospeler, het uit het kuurslijf stappen van de inspectiemedewerkster die zich langzaam maar zeker overgeeft aan haar basisdriften. De kleine intellectueel die Socrates nablaat. Ze hebben eigenlijk allemaal het dierlijke gedrag. En willen naast de sex, uiteindelijk allemaal de intimiteit, zoals in de scene met de inspectiemedewerkster en de twee varkens. Totdat zij tot de orde wordt geroepen door haar baas. De plicht roept, en het harnas gaat weer aan. En uiteindelijk, rond het kampvuur, het oergevoel de kans krijgt, met zijn allen aan de trog, schransen zonder gene.
De varkensvrouw, een voorstelling met veel humor, in het begin zo vaag als de pest, maar ‘je gaat het pas zien als je het door hebt’.
Mijn eerste Golden Palace voorstelling, maar zeker niet de laatste.

Wat moet je met je dierlijke driften? Drie mannen gaan op bezoek bij de vrouw die zich gelukkig voelt bij haar varkens. Ze weten zich geen raad met hun beestachtige verlangens, ze kunnen er geen geschikte uitdrukking aan geven, ze proberen zich als beesten te gedragen, maar dat lukt niet echt, ze barsten in gezang van Schubert uit om de gemoederen te kalmeren of ze houden betogen over genetische manipulatie. Het beest in de mens kan niet ontsnappen, maar de mens kan ook niet onder zijn dierlijke begeerte uitkomen. Dat wordt op een komische manier tot uitdrukking gebracht in een voorstelling die je de slappe lach bezorgt, maar je ook aan het denken zet over de mens die het beest in zichzelf geen vorm weet te geven.

Na prachtige producties als De Buikspreekster, Mannenschool en Snowbirds is de creatieve koek een beetje op.
Varkensvrouw verrast nergens, is alleen maar bij vlagen een flauw aftreksel van die eerdere voorstellingen.
De enige die ons nog een lach kan ontlokken is Minou Bosua.
Voor de rest: geeuw.

geestig, soms ontroerend, soms te dik aangezet. Het geheel vond ik wonderachoon
Wie niet naar deze voorstelling gaat, is gek

Ettie Hut

Fasinerende prachtige voorstelling gezien in Theaters Tilburg! Meteen vanaf het begin werd het publiek meegezogen in een absurdistische werkelijkheid waarbij dierlijke en menselijke emoties versmelten. Er wordt nauwelijks gesproken in het stuk; verlangens, onzekerheden, verbondenheid zijn zichtbaar en sterk voelbaar. Omdat veel gedragingen van de acteurs hilarisch en voor mij zo herkenbaar zijn uit dieren- en mensenwereld, heb ik erg moeten gelachen. Deze voorstelling moet je absoluut gaan kijken en………… over je heen laten komen !

Wat een waardeloze voorstelling!!
Het is natuurlijk wat je wilt zien, maar al die lui die semi-intellectueel hun interpretatie geven van rehelzucht, verlangens, dierlijk gedrag en weet ik wat proberen alleen maar hun 15 euro kosten te rechtvaardigen. De bloeiende maagden stonden vorig jaar in de grote zaal, moesten hun optreden in de kleine zaal dit jaar uitstellen, omdat het programma (nog) niet af was, maar volgens mij hebben ze het nooit afgemaakt. Echt waardeloos.
Er werd hier en daar een beetje gelachen/gegeniffeld, maar de meeste gezichten in de zaal spraken boekdelen: “Waar gaat dit over?”
Volgend jaar zullen ze van de kleine zaal wel verhuizen naar de vrijmarkt op Koniniginndag, en dan hopelijk een paar grijpstuivers ophalen, maar deze voorstelling was nog geen 50 eurocent waard!

Kunst?

Dit is een nieuwe dimensie voor slecht. In en in slecht. Geen verhaal lijn, een hoop geknor en een hoop geschreeuw. Mocht je kaarten hebben: Verkopen die hap. Gezien in de Naald in Naaldwijk, vrijdag 30 maart. Net als plus minus 40 andere kunstliefhebbers de zaal voortijdig verlaten.

Signant detail: Geen applaus achteraf.