Anniek Pheifer krijgt de prijs voor de beste vrouwelijke hoofdrol van dit seizoen. Behoort die althans te ontvangen voor de manier waarop zij de hoer uit het egodocument van Nelly Arcan speelt.

We krijgen als toeschouwers alle hoeken van de zaal te zien - letterlijk door de draaibare publiekstribune midden in de ruimte. Maar vooral figuurlijk, door alles was de actrice uit de kast haalt. Van de afstandelijke schoonheid waarmee we in eerste instantie kennismaken, krijgen we eenmaal in het bordeel, ook het kwetsbare kind te zien en de bitter beschouwende en verklarende beroepsvrouw “Cynthia”. Anniek Pheifer is de beweeglijke, boze, brutale, gevoelige, intelligente, verbijsterde, dansante, gekwetste en vitale hoofdpersoon. Het is schrijnend, het is heftig, het is confronterend en emotioneel. Het is prachtig. Anniek Pheiffer - eigenlijk al lang gevestigd actrice via Costa, St Hubertus van Jiskefet, Orkater- bewijst zich hier als topper. Met dank aan Franz Marijnen die gezorgd heeft voor een perfecte setting. Met één kanttekening: op zich viel er ook genoeg van het laatste deel (de geëxalteerde tekst van de hoerenloper, gebaseerd op Georges Bataille) te genieten, is ook de logica van de combinatie met het eerste deel te begrijpen, maar werkt het toch contraproduktief. Niettemin: “Triptiek, de tranen van eros” is voor ons tenminste anderhalf uur, de beste, in ieder geval één van de allerbeste produkties van dit seizoen geweest.

Het eerste deel van deze voorstelling was een monoloog op basis van Nelly Arcan over het bestaan van een prostituee.
Deze jonge vrouw werd op een uiterst indringende manier gespeeld door Anniek Pheifer, die met haar hele lijf, maar vooral door een fantastische stembeheersing, alle emoties van walging, plezier, haat, verdriet en wanhoop weergaf.
De regie van Franz Marijnen was ingenieus (video, muziek). Kortom een fantastische voorstelling.

Een indrukwekkende voorstelling, vooral door het spel van Aniek Pheifer. Zeer indringend, ook door de locatie in “Kniertje” te Scheveningen.