Achterover leunen is er niet bij tijdens deze indrukwekkende voorstelling van Anouk van Dijk. Een klein, vierkant stukje vloer, begrensd door ons, het publiek, is de ruimte die twee danseressen tot hun beschikking hebben.
“Stau” begint heel klein, maar naarmate de bewegingen groter en heftiger worden, raak je als toeschouwer letterlijk steeds meer betrokken. Je voelt de wind van de beweging, ziet het zweet, hoort de sneller wordende adem. Soms een hand op je been of schouder, soms een intense blik.
Dan worden de stoelen weggehaald en kan het publiek zich vrij door de ruimte bewegen. Het lijkt misschien of je wat afstand kunt nemen, maar de dansers, vier in getal nu, gebruiken dan de hele vloer. De ene keer vindt er iets plaats ver van je vandaan, het volgende ogenblik ben je deel van de choreografie doordat een danseres jou betrekt in haar performance. Als het einde van de voorstelling nadert worden enkel willekeurige toeschouwers uitgenodigd mee te doen, doorgaans een tenenkrommend gebeuren dat verboden zou moeten worden, maar hier werkt het! En dat niet alleen, het grijpt je zelfs bij de strot.