Het Toneelhuis in Antwerpen dat geleid wordt door de Vlaamse theatergod Luc Perceval, kiest voor een tekst van de jonge Duitse auteur Roland Schimmelpfennig. Hij beschrijft in Push Up hoe mensen zich in duizend bochten wringen om een trapje hoger op de ladder te geraken in de hedendaagse wereld van een bedrijf. Schimmelpfennig gebruikt het als uitgangspunt om de kleinste kanten van zijn personages te tonen: hun passies, hun verliefdheden, hun troost, hun verlangen. Het wordt gereigiseerd door een andere Duitser Jasper BRANDIS.
Het resultaat is interessant theater, maar niet echt schitterend. Het stuk zit vol absurde grappen die vaak de intensiteit van de dialogen hinderden. In ieder geval een knap decor met leuke decorwisselingen tussen de bedrijven. Er werd ook schitterend (Katrien De Ruyscher en de Vlaamse diva Els Dottermans) geacteerd. Maar de inhoud zelf is wat magertjes en laat zich samenvatten als : “mensen die carrière maken, kennen de weg niet naar het geluk”… Een torenhoog cliché dus.
1 gewei voor de acteurs, 1 gewei voor het decor, 1 gewei voor naaktscene. tomaten voor het cliché.