Voor wie het niet kent: de Ursonate is een 30 A4-tjes beslaand KLANKDICHT van Kurt Schwitters, avantgardekunstenaar. Het werd in de jaren ‘20 geschreven en het is geen toneeltekst. Wat ik heb gezien was dan ook geen toneel maar een voordracht. Het was een samenwerking van Antoinette Jelgersma (voordracht & idee) en Harry de Wit (compositie). Jelgersma klaart de klus in haar eentje en slaagt met vlag en wimpel. Dat zeg ik zo omdat voor mij deze tekst een monument in de kunstgeschiedenis is, waar ik veel tijd mee heb doorgebracht. Dus mijn verwachtingen waren hooggespannen. De Ursonate is een aaneenschakeling van klanken, het is een strakke compositie die je serieus moet nemen als maker, maar waarom je absoluut moet kunnen lachen als publiek. Het is ronduit hilarisch als een volwassene ‘woorden’ als RRUMMPFF TILLFF TOOOO schreeuwt fluistert en zingt. Ik heb gelachen, hard. Fijn.
Natuurlijk waren er een paar bezoekers die niet wisten waarin ze verzeild waren geraakt (ondanks de inleiding), die zaten als aan hun stoel genageld zich plaatsvervangend te schamen. Niet nodig.
Deze Oersonate is een bevrijding, een mooi ding. En ook schrijnend als je bedenkt dat ‘ie geschreven is net na de Eerste Wereldoorlog. Dat de wereld gek is.