Gustav Mahler beschreef ooit een zangwedstrijd tussen de nachtegaal en de koekoek waarbij de ezel scheidsrechter was. Tegen alle verwachtingen in verkoos hij de koekoek boven de nachtegaal. De ezel, die immers enkel zijn eigen iaa gewend was, begreep veel meer van het koekoek van de koekoek dan van de versierde melodieën van de nachtegaal.

Het begint met een verhaaltje over Kafka. Aha, literair toneel. Okay, daar houd ik van. Een avond vol verhalen, zonder duidelijke samenhang. Verkenningen van de willekeur van het bestaan, zoiets.

Zo zou theater altijd moeten zijn. Prachtig spel, glasheldere regie, beeldschone gedachten. En dat bijna vier uur lang.

Het wordt wel erg slapstickachtig op deze manier; elk beetje dreiging in het stuk wordt weggedrukt. Warre Borgmans is mij teveel aan het schmieren.

Het boek van Tabucchi is zo letterlijk overgenomen, dat het maar geen theater wil worden.

Broeva Haro!! Een voorstelling over wiskunde (waskunde? viskunde? piskunde) die nog leuk is ook. Waarom is niet-volwassentheater altijd zoveel leuker dan wel-volwassentheater?

Een vrouw en zes mannen en zestig sonnetten in ruim zestig minuten. Kan dat, werkt dat op toneel?

Een eindeloze saaie voorstelling waarin alleen maar teksten werden voorgedragen. De lichtpuntjes (geweien) waren voor de liedjes en de zangkunsten van de acteurs.

Wat een boeltje… ruim twee uur word je als toeschouwer getrakteerd op - het weze gezegd - erg fraaie gedeclameerde fragmenten uit het oeuvre van Shakespeare.

Bij Emilia Galotti en Husbands & Wives viel het me niet zo op.