Op de dag voor de première duurde de tweede doorloop van Dirk Tanghe’s bewerking van ‘de Burgermansbruiloft’ van Brecht zo’n vier en een half uur. Opgelucht zuchtte het publiek toen Dirk na een half uur aankijken hoe goed de acteurs sfeer kunnen opbouwen schreeuwde: ‘Dit stukske duurt veel te lang jongens!’. Er was nog geen woord van Brechts originele tekst gesproken. Toen dat eenmaal in steenkolen Duits/Nederlands toch gebeurde kwam de voorstelling op gang. Wat een acteurs! Wat een protserige aankleding, muziek en licht! En dan toch geen complete afbreuk doen aan Brecht. Als je ‘over the top’ gaat, doe het dan helemaal; Dirk Tanghe doet dat. Hoewel de voorstelling veel compacter moet vond ik het nu al erg goed. En ik wil met Frau Emma (Harriët Stroet) trouwen.

Fijn in Ruigoord met mooi weer. Eerst in de bus en dan wandelen. Door geheime gangen in het struikgewas, door het waaiende hoge gras. Vanaf houten krukjes zien we Jolanda en Esther buiten spelen. Dan een vliegtuig. Dan een vader en dochter te paard, die toevallig langskomen. Het is een mooie gathering. Ik had alleen nog wel iets meer buitenspeel-spel van de maaksters willen zien.

Dox heeft een mooie cast: acteertalenten, dansfreaks, van beide wat, van allebei veel. Een vaststaand feit is dat deze groep heel wat in zijn mars heeft. De voorstelling ‘Bring my family back’ is een voorstelling met ongelooflijke dynamiek, met serene rust en bezit een uitgebreid inlevingsvermogen.Je ziet dansende paartjes, of een danser in zijn eentje, je ziet een liefde opbloesemen en een familie opbreken. Naast het feit dat het een groep van zestien mensen is, zijn het ook nog eens mensen van verschillende culturen, hoe deze culturen verweven worden met elkaar is echt fenomenaal. Ik ben zo onder de indruk van wat deze mensen neer hebben gezet dat de voorstelling na een half jaar nog steeds in mijn hoofd zit. Ook al heb ik niet veel over de inhoud vertelt, de voorstelling moet je zien, hij loopt nog in mei en juni, neem contact op met RASA en vraag naar data van voorstellingen over DOX-99.

Het gebeurt niet vaak dat ik echt boos wordt om gepruts op toneel. Meestal voel ik op z’n minst nog respect voor de makers of neem ik genoegen met goede bedoelingen. Niet deze keer, ik ben in de pauze weggegaan (voor het eerst!), omdat ik geen enkele mogelijkheid zag eerder, doch redelijk onopvallend uit dat miniklotezaaltje (Betty Asfalt) te vertrekken. Waarom wilde ik hier ook al weer naar toe? Maarten Wansink, dan solliciteer je toch bij voorbaat naar platte grappen en grollen? Toch had ik ergens vertrouwen in de naam Hauser en vooral zin in een avondje gezelligheid. Kort samengevat: een vreselijk slechte tekst (geschreven door Eljon, die na afloop persoonlijk zou signeren, helaas was ik toen al weg) met platte grappen (‘waar de kanker heb je mijn aansteker nou weer gelaten’), en stomme inside jokes over regisseurs (waar alleen Lineke Rijxman om kon lachen). Spastische huppeltjes van Eljon en gepies van Wansink in een bierglas (‘ik moet zo nodig, oh, het kan niet in de gootsteen want daar was ik mijn vieze sokken in…’) ik overdrijf werkelijk niet. Het was vreselijk. Het had best leuk kunnen zijn, een stukje over twee derderangs acteurs die al jaren bij hetzelfde gezelschap dezelfde knechten spelen. Onderling gekonkel, problemen met de regisseur, mislukt in de liefde, genoeg ingrediënten voor een leuke komedie. Maar niets werd uitgewerkt, geen grap was subtiel. Als publiek wil je op z’n minst serieus worden genomen. Zoals ik al zei, ik word niet gauw boos. Maar nu wel. Mijn vriend wil nooit meer met me mee naar theater en ik heb een Betty Asfalt Complex.

Zo slecht als minirecensent DR vond ik het niet. Maar het was wel een behoorlijk slechte voorstelling. Veel herhalingen en gewoon een beetje te sloom. Draai het hele programma twee keer zo snel af, daar zou het lekker van opknappen denk ik. Wel een gewei voor de off-stage filmers, die erg herkenbaar waren.

Ik vond het gewoon een beetje niksig. Ik moest af en toe best wel lachen, leuke humor. Maar gespeeld voor de grote zaal, traag en uitgerekt. En dat terwijl we op de eerste rij zo dichtbij zaten dat het spuug nog over ons heen vloog. Iets minder oubollig uitvoeren en er blijft vast een leuke tekst over.

Leuk: Sex, liefde en masturberen voor pubers, altijd gezellig maar voor doelgroep gênant.

De spelers van Mevrouw Smit hebben het begrepen. Deze jongerenvoorstelling gaat niet op de hurken, niet geforceerd inspelen op de zogenaamde belevingswereld van pubers. Geen gedoe, gewoon spelen. Lekker ongecompliceerd, los en vrij. En boven alles COOL.

Wauw. Zo scherp geacteerd. Alice Reijs als Olga. Geweldig licht. Goed gebruik van media. Hulde hulde.

Mooi, dat rijtje acteurs in het begin, met kleding en kapsel uit de jaren zeventig. Jammer dat het niet zo bleef. Afstand tot tekst en publiek had bewaard moeten blijven. Ingeleefd spel aan het eind werd meer en meer tenenkrommend. Zoals altijd bij Els Inc.: ongeveer een halfuur te lang.