Niet zo pakkend als ‘Faust twee’, maar ik begreep nu wel veel beter waar het over ging. Wat zijn jullie toch knappe dramaturgjes! Misschien volgende keer toch maar eens een speelbaar stuk nemen en misschien ook even een regisseur eroverheen…?

Gebrek aan techniek zorgt bij deze jonge honden dat de voorstelling al snel volledig verzandt. Vooral hoofdrolspeler Vincent van den Berg heeft het slechte voorbeeld van Maatschappij Discordia al te klakkeloos overgenomen. Hij doet niet veel meer dan zijn tekst opzeggen en is daarbij vaak ook nog onverstaanbaar. Het is jammer dat de vele intelligente en interessante ideeën die aan de voorstelling ten grondslag liggen het publiek niet bereiken. Het gewei is voor Jacob Derwig die als enige de schetsmatige speelstijl wel goed in de vingers heeft.

Het soort voorstelling waarbij de hele tijd de woorden “gemeenschapsgeld” en “structurele subsidie” door je hoofd gaan. Wat een aanfluiting. Veel gebruik van veel nieuwe media, best leuk allemaal, maar waartoe? In hun enthousiasme over alle mogelijkheden van film, dia’s, computers, video en ansichtkaarten zijn Annekee van Blokland c.s. vergeten zich over de inhoud van de voorstelling te buigen. Kortom: een lege huls, die een enorme kater en een behoorlijke portie boosheid teweegbrengt. Drie blikjes tomatenpuree, dus, en vooruit: één gewei voor Lisa Marcus, die in haar eentje de hele voorstelling probeerde te redden. Niet gelukt, maar toch.

Het nare met compilaties is dat je de verschillende onderdelen vaak moeilijk kan scheiden. ‘Groot en Klein’, ‘Jubileum’ en ‘Furcht und Elend des dritten Reiches’ stonden voor de pauze op het programma. Het werd een beetje een zoektocht naar de verschillende stukken. Wel erg gelachen om de deurbelscene. Je moet iedereen toch aan de beurt laten.
Na de pauze was ‘Hoofd zonder wereld’ zeer degelijk. Met een wrang gevoel ging ik weg: ik trouw niet met mijn huishoudster!

Je dokt 50 gulden. Onder het genot van heerlijke pasta en goede wijn wordt duidelijk gemaakt dat dit absoluut geen theater is. Publiek voelt zich flink tekort gedaan.
Fantastisch!

Het thema was veelbelovend. De akteurs waren veelbelovend. De regisseur was veelbelovend. Het vehaal was veelbelovend.
Toch lieten met name het eerste en het laatste het afweten. Gelukkig waren er nog de middelste twee en dat maakte de avond, aangezien ik toch al van plan was de voorstelling te gaan zien, geen verspilde moeite.

Zes goede dansers in een perfect getimede voorstelling met mooie muziek. De puls wordt vastgehouden door de dansers (door beweging, spreken, human beatbox) wanneer de muziek tot nul is gedaald in volume. Naast de zes dansers bevinden zich zo’n tien enorme rubberen banden op het podium. Hiermee zijn enkele mooie scènes gemaakt, anderzijds is het af en toe een beetje teveel “wat kunnen we allemaal doen met deze banden”. De sensualiteit is in deze voorstelling inderdaad ruimschoots aanwezig. Af en toe op spannende wijze, helaas iets teveel ook in zwak geinspireerde recht op-en-neer scenes. Eigelijk zou ik zoveel geweien als mogelijk moeten geven voor de scene, waarin de danseres met ontbloot bovenlichaam en met een gewei (jawel) op het hoofd danst in een horizontale lichtkolom. Dit levert het mooiste beeld van Danças de Câncer. De belichting verdient trouwens sowieso een geweitje. Tomaatje: af en toe is toch de spanning eruit en van een plot lijkt geen sprake.

Het opblaasbare decor was mooi. Dat was het dan.

Ik ben nu, drie uur na de voorstelling, nog steeds volkomen overweldigd door de slotscène, waarin de drie spelers begeleid door Beethoven’s ‘Ode an die Freude’ in vijf minuten alle grote beelden uit de wereldgeschiedenis afwerken. De voorstelling is een komische revue over geweld, snel gemonteerde scènes, die soms doen denken aan Tarantino en soms aan André van Duin. Om over je heen te laten komen, op je in te laten werken en ‘s nachts over te dromen.

Een opera-uitvoering die laat zien dat een voorstelling niet vernieuwend hoeft te zijn om te boeien. Het decor is minimaal maar effectief, de kostuums eenvoudig en klassiek, de muziek komt sierlijk tot zijn recht. De 2 mannelijke hoofdrollen zijn geen acteerwonders, maar de 3 dames zetten daar voldoende tegenover: in Despina schuilt veel komisch talent, en Fiordiligi paart een erg mooie sopraan met zeer sterk acteerwerk. Lieuwe Visser als Don Alfonso laat zien een goede buffo in huis te hebben, al is te merken dat de rol technisch zwaar is: aan het eind heeft hij weinig adem meer. Niet iedereen hoeft het zo te doen, maar af en toe een klassieke uitvoering is niet te versmaden.