Cassiers is weer fijn met z’n video-beeldjes aan het spelen, maar dit keer brengt het absoluut geen toegevoegde waarde. Op het moment dat er geen achtergrondmuziek klinkt, blijkt hoe kaal de voorstelling eigenlijk is. OK, Guus Dam en Stefan de Walle spelen leuke dronkelappen, en Esther Scheldwacht is ook overtuigend, maar voor de rest is er weinig interessants te zien. En zo bijzonder vond ik de videootjes nou ook weer niet.

Erg leuke voorstelling voor kinderen vanaf 6, maar zeker ook voor hun ouders. Speels, veel leuke vondsten. Allerlei types komen in de kapsalon van broer en zus. Dan komt er een stagiare…

Erg aardige voorstelling. Geen absolute must, maar wel de moeite waard. Hier en daar wat gedateerd. Een gewei voor Theo Franz.

Een prachtige manier om verhalen te vertellen: alle ruimte om je eigen beeld te vormen. Ik had een goede avond: 1 gewei. Voor de vrouwenrol 1 gewei. Meer van zulks graag.

Het publiek bepaalt de afloop door de moordenaar te kiezen bij handopsteking. Het lijkt allemaal erg melig, maar het werkt omdat de acteurs het bloedserieus nemen. Kniesoren letten op iets te veel liedjes en te wensen overlatende verstaanbaarheid.

Dat het publiek mag mee beslissen over de afloop van de plot is behoorlijk post-modern. Gelukkig was er geen greintje avant-garde te bespeuren in deze kerstvoorstelling. Het was gewoon hartstikke leuk. Hoera voor de kleine musical!

Het mysterie van charles dickens is een geweldige voorstelling. De spelers zijn heel enthousiast, en schakelen heel makkelijk over op een nieuwe rol, als deze door het publiek toegewezen wordt.
Ja, als publiek zijnde moet je wel attent blijven, want voordat je het weet moet je de moordenaar kiezen, of het liefdespaar van de voorstelling. Dit is een musical die je gezien moet hebben…

Sterke mime, consequent idee. Vliegtuigongeluk achterstevoren. Ken je dat, als je valt, dat je je eigen val ziet, dat de tijd heel langzaam lijkt te gaan en dat ‘t lijkt alsof je terug in de tijd zou kunnen? Murphy’s law benadert dat. Als de stewardess en de steward aan ‘t eind van de voorstelling zich klaarmaken voor de reis en even voor zich uit staren besef je hoe onzeker het leven is en hoe moedig we ons er elke seconde opnieuw instorten.

Ondanks veel oppervlakkig gelul bevat de tekst een aantal juweeltjes. Wanneer gaat Don Duyns nou eens een klassieker schrijven? Verder een cool decor en een abominabele muziekkeuze.

Goochem Letterspelletje.
Harold is een kabouter, maar eigenlijk een raket.
Okay, okay, toen de mensen op aarde zich gingen verbeelden dat ons bolletje het middelpunt van het heelal was zijn ze aan al het aardse een overdreven betekenis gaan geven. Maar het gaat toch om het applaus en de bloemen.
En ja, hallo, ja, dan blijft het Denken wel eens in het Midden steken.
Maar hier wordt gewerkt ~ aan applaus.
Dien de kunst als een os voor de wagen, en wil geen prijzen winnen als bij een course au clocher.
De begaafdheid van de heer Duyns is een individuele begaafdheid: hij gaat zijn eigen weg zonder iemand te imiteren, zelfs GJ niet, en dat is geen kleinigheid in onze tijd. Als hij aan zijn onafhankelijk oordeel en scherpzinnigheid meer geleerdheid, meer belezenheid, meer eerbied voor de traditie, meer voorzichtigheid ~ kortom meer rijpheid zou paren, dan hebben we aan hem een uitstekend theatermaker.
MUF heeft in de hoofdstad furore gemaakt ~ een ongehoord succes! Inderdaad een opmerkelijk talent dat DD hier aan den dag legt. Het lijkt me dat zijn bizonderheid, zijn persoonlijkheid zo te zeggen zit in de volstrekte afwezigheid van seminarisme, literatuurderigheid en literatendom. Bij Duyns geen spoor van werk, van arbeid; als je hem leest denk je dat je niet leest maar een meesterlijk mondeling verhaal aanhoort.
Champagne for everybody!