Belgische puber komt op een catwalk aanparaderen. “Neuken vind ik niet lekker maar pijpen vind ik echt zalig. Het liefst twee pikskes en dan likken.” Belgische puber kijkt semi-geil de zaal in en paradeert weg. Kijk ons jongeren eens vernieuwend en vooral zo puur bezig zijn. Oh, wat was ik gechoqueerd! Blijf weg! Ga “onwijs wreed cocaatjes drinken” met je pubervriendjes! Soms doe je je best iets positiefs in een voorstelling te ontdekken. Soms kan dat niet.

De goochelaar en zijn charmante assistentes, Ronald Jan Heijn’s Oibibio, de Baghwan; deze innerlijke strijd van koning Roger. Gebruikelijk magere verhaal dat ten grondslag ligt aan een libretto vertelt ons deze keer over de verschijning van een herder in het land van Krol die bevolking, de koningin incluis, het hoofd op hol brengt met zijn dionynisische verlossing.
Wat voor doorwrocht cultuur- en muziekhistorische verantwoording ons de Odeon en het programmaboekje ook bieden, het ruikt in deze vormgeving naar New Age.Wie verwacht in het beloofde orgiastische hoogtepunt, waarin de verlosser het volk in opperste staat van vervoering brengt , het koor elkaar met de tanden te zien ontkleden komt bedrogen uit. Deze als zeer erotisch te interpreteren scène ontaardt in een koddige lingerieparade. Ook de onbegrijpelijke slotscène waarin de hoofdrolspeler met grafstenen gaat slepen alvorens zich toch maar van het leven te beroven, slaat de planken van DNO volledig mis. Ga erheen. De muziek, de zangprestaties staan buiten kijf, maar neem een blinddoek mee.

Hoofdpersonage heeft sterk last van verlatingsangst en het blijkt maar weer dat jongetjes daar veel minder gevoelig voor zijn dan meisjes. Lieve muziek en goede actrice die niet bang is om te reageren op het commentaar van de kinderen. Voorstelling moet het opnemen tegen de spannende Transformatorzolder en de treinen die langs rijden. Geen moment verveling.

Wat een prachtig stuk toch, hoera voor Herzberg, maar ook heel erg hoera voor Annet Kouwenhoven. Wat een rol, wat een vrouw! Barre Landers gaan goed mee op Discordia Klassieker, een prachtig einde van het begin van het seizoen.

Een geweldige, volgens eigen zeggen, ‘eerste kramp’ voor dit nieuwe toneelgezelschap. Geen zwaar, pretentieus gezeur, maar vrolijk en fris theater. Als Muris zo door gaat dan neemt hij over een jaar of wat de plaats van Rieks Swarte over in Haarlem. Ben benieuwd naar de volgende ‘kramp’.

Niet alledrie de delen zijn even sterk, maar als geheel is het erg sympathiek. Met name het deel ‘Als iemand…’ vond ik heel mooi.

Goed idee, drie korte voorstellingen achter elkaar, precisiebombardement-theater. Twee vond ik leuk en eentje niet (hence de tomaat/gewei-verhouding). Dit moet vaker gebeuren, zodat je niet alsmaar op de zomer hoeft te wachten voor het festivalgevoel. Daarom nog een gewei.

~De Negerhut van Oom Ko~
Dit gesoigneerd Madmax-optrekje zit boordevol geniale rotzooi. Men is er niet gediend van het instituut ‘Huwelijk’, dat vindt men maar eeuwige slavernij. Derhalve worden de ringen er ritueel verbrand. Na een flink robbertje theaterbraken en onvoorzichtigheid met lucifers, wordt het weer eens tijd voor een suicide. De voorste rij kan gaan douchen. Leve de Republiek! Vive d’Electrique! De rest verbannen of gewoon laten terugzwemmen naar Afrika.

Ik heb de hoogtijdagen van Alex d’Electrique gemist, kan ik na de voorstelling concluderen. KopGhana heeft alles wat een Alex-voorstelling moet hebben; een belachelijk verhaal, veel technische snufjes en rondsproeiende vloeistoffen, maar het geheel wil maar niet van de grond komen. Jochem Stavenuiter (Bambie) doet zijn best, maar Ko en Martin lijken aan het begin van de voorstelling al doodmoe. Ze slepen zich door het verhaal heen en lijken alleen maar te wachten op het einde. Ik ook. En het duurt maar en het duurt maar.

Na de geweldige bewerking van ‘Woyzeck’, verwachte ik veel van de nieuwe voorstelling van Alex, helemaal daar Ko van den Bosch zelf meespeelde. Helaas kwam ik al snel bedrogen uit. Het vervelende verhaal, het te clichématig schoppen tegen het instituut Huwelijk en vooral die achterlijke imitatie van een neger, hetgeen Hans Teeuwen al tien keer beter deed, waren daar debet aan. Gelukkig vrolijkt Van den Bosch de boel met fantastisch spel eigenhandig op en zijn sommige grappen geslaagd hard. Al met al is deze voorstelling van Alex in evenwicht, maar ik vraag me af voor hoelang.