3 uur theater is een voetbalwedstrijd in het knusse stadionnetje de Kikker in Utrecht.
Maria Stuart is namelijk een hele voetbalwedstrijd plus de theepauze plus twee keer een kwartier verlening.Een spannende wedstrijd tussen twee gedoodverfde rivalen in de finale van de Champions League. Het enige wat ze niet nemen zijn de stafschoppen en dus blijft de winnaar onbeslist…
Een wedstrijd met twee uitblinkers. Gabbybakker en Gabby bakker. Deze steraanvaller van Aluin zijn degene die het verschil maken. Deze transfervrij gekomen Braziliaanse sterspeler en spelmaker dient het team op een technisch en inzichtelijk niveau, waardoor de rest ook beter tot zijn recht komt.
Temidden van deze onbesliste strijd, waar de spanning om te snijden was, was het publiek stil. Het keek en luisterde aandachtig naar deze strijd om het geloof. Moet je er een defensieve of toch een offensieve tactiek op na houden?
Trainer Erik Snel heeft het afgelopen jaar gebouwd aan een goed spelend elftal. Hij heeft zijn team overtuigend laten spelen, aanvallend en attractief. “Iets dat Van Basten nog niet gelukt was”, zou Roelfsema, de maker van het eerste doelpunt, later op de persconferentie zeggen.
En waarom ook niet, het is en blijft allemaal heel relatief.
Twee ploegen strijden om het goud, maar realiseren zich dat het bij een gelijkspel is gebleven, ondanks het late doelpunt van Brandligt en het een-tweetje tussen Kennedy en Dennis Coenen, in het begin van de wedstrijd en de gemiste penalty van Davisson in de laatste minuut.
Het publiek heeft een belangrijke wedstrijd gezien en zal met smart wachten op de volgende ontmoetingen die
Aluin te wachten staat.
Kortom, een heerlijke champions league finale met veel doelpunten en geen winnaar.

opstelling: Coenen, Gabbybakker, Brandligt, Roelfsema, Mortimer, Robert Leicester, Burleigh, Shrewsbury, Davisson, Stuart, Elizabeth.
trainer: Erik Snel.
wissels: Kent, Kennedy, Aubespine

Maria Stuart van Aluin was een (lange) prachtige avond. Gaby Bakker speelt met verve de twee(!) koninginnen : Maria & Elisabeth. De drie mannen naast haar spelen zeer gedienstig de diverse mannen rollen. De openingsscene is meteen de mooiste van de hele avond. Een kleine beeldenstorm, waar ale katholieke rimram zeer ongeinteresseerd wordt verwijderd en als de cel leeg is ontdekken we ineens Maria in tutu in haar gevangenschap. Eén tomaat voor de scene tussen de twee kempkippen: de scene werkt niet, gaby bakker speelt (jas aan jas uit) de beide koninginnen, maar de scene komt niet verder dan een speloefening. Is niet erg. Daarvoor en daarna heeft zij ons zeer veel moois laten zien. Ook is de voorstelling nogal preuts.
Geweldig om te zien hoe zo’n klein clubje met minimale middelen het hele stuk speelt, niet verzandt in Hollandse grappenmakerij, maar ernstig en licht de vete tussen de katolieken en protestanten toont.

Het is vrijdag. De hele dag ben ik bezig geweest twee zieke medewerkers te vervangen voor het weekend. Als het om 10 over 5 eindelijk gelukt is, gaan al mijn collega’s opgelucht naar huis en ik blijf achter om nog de nodige informatie te versturen naar de medewerkers die de nachtdienst gaan doen. Kwart voor 7 vlieg ik eindelijk de deur uit. Nog gauw even de hond uitlaten, maar geen tijd meer om te eten of me te verkleden, want om kwart over 7 begint de introductie van Maria Stuart, het toneelstuk dat ik die avond in het Posthuis zou gaan zien.
Ik ben net op tijd. Uitgeput plof ik neer in het zaaltje waar een bevlogen regisseur enthousiast begint te vertellen over de tijd waarin het stuk speelt en waarom hij het zo prachtig vindt. Ik kijk eens om me heen. “Jij bent hier de jongste”, fluister ik zachtjes in het oor van mijn 22-jarige dochter: “en daarna kom ik”. Een groot deel van het publiek lijkt de verhalen over de 80-jarige oorlog nog uit de mond van hun eigen opa te hebben vernomen…
Na een boeiend half uurtje hebben we nog net tijd voor een kopje thee en ik kauw hongerig een overgebleven croissantje weg. Als we onze plaatsen opzoeken, heeft er op het toneel al een als man verklede vrouw plaatsgenomen, die verdrietig zit te sniffen in een zakdoekje. Dat is waarschijnlijk omdat het decor niet op tijd is afgekomen, want het toneel ziet eruit als een rommelzolder waar al jaren niemand meer geweest is. We zitten op de 3e rij en ik ga vast wat onderuit hangen. “Is er wel een pauze in dit stuk?”, vraag ik mijn dochter, want steeds meer theaterprogramma’s zijn pauzeloos tegenwoordig. “Ja”, zegt ze tot mijn opluchting: “na 90 minuten. En na de pauze gaat het nog 60 minuten door”. 90 minuten?! Anderhalf uur?! Ik zak nog wat verder onderuit. Waar ben ik aan begonnen….
Het zaallicht gaat uit en de man met pruik in jurk begint te vertellen waarom hij zo verdrietig is, terwijl 2 andere mannen beginnen de zooi nogal luidruchtig in dozen te smijten en op te ruimen. Dan, als ons duidelijk is geworden dat we kijken in de cel van Maria Stuart, die om haar te straffen van alle luxe wordt gestript (de cel, maar ook inderdaad Maria, die niet veel meer draagt dan een onderjurk met baleinen) en de laatste kist wordt van de tafel gerukt, blijkt daar ineens al die tijd de hoofdrolspeelster al te hebben gezeten. Van schrik schiet ik wat rechterop in mijn stoel. En anderhalf uur later, als we meegemaakt hebben hoe Maria haar rivale, koningin Elizabeth van Engeland, heeft ontmoet en we alle intriges aan het hof waar met name de mannen een niet onbelangrijke rol in spelen, zo’n beetje doorzien, is het pauze. Snel een kopje thee achterover slaan en weer op je plek gaan zitten, want we willen allemaal graag weten hoe het verder gaat. De pauze is natuurlijk prettig om even je benen te strekken, maar aan de andere kant bijna net zo irritant als de reclame tijdens een spannende film… Om kwart voor 12 ben ik thuis en ik maak nog een lange wandeling met de hond. Nadenkend over hoe Elizabeth met de door haar opgedragen dood van Maria Stuart niet alleen een einde maakte aan het leven van haar tegenpool, maar ook aan dat van haarzelf omdat ze uiteindelijk helemaal alleen overblijft…
Wat ontzettend jammer dat er zo weinig ‘jonge’ mensen (waartoe ik nu zelfs mezelf mag rekenen) naar dit soort toneel gaan. Mijn dochter, die vorige week ook al op uitnodiging ‘Jeanne d’ Arc’ had gezien, is er nu helemaal aan verslingerd. Het is zó boeiend, zó mooi, zó indrukwekkend, zó interessant.

Ja hoe gaat dat, schaken zonder koningen? En dan staat ook nog eens de ene koningin net niet mat maar wel bijna uitzichtloos in de hoek. Van tijdnood lijkt geen sprake, overigens.
Of Engeland-Schotland voor vrouwen, hoe ziet dat eruit?
Protestant-katholiek is dacht ik niet echt de kwestie, geen Rangers-Celtic dus, ‘t is toch meer vanuit de macht, en de godsdienst voegt een beetje gewetensnood toe plus een ritueeltje dat blijkbaar vertrapt moet worden.
In de voetbalversie van Engeland-Schotland die ik eens mocht bijwonen, op het oude Wembley, zag ik een gepassioneerd fanatisme bij de in kilt uitgedoste supporters dat ik in die vorm nog niet kende. Ze bleven de héle wedstrijd lang het naastgelegen vak met Engelsen toezingen. De wedstrijd was niet die van het voetbal, maar die van de supporters! En de Schotten wonnen. Op het veld ook, trouwens.
Bij Aluin is het meer een potje schaak.
Of nee, een potje patiencen! Het verhaal van alléén vrouw Tudor dus, met als ultieme vernedering voor Stuart dat haar leven voor niet meer dan een toneelaffiche heeft gediend… Want dat is toch wel hét interessante van deze voorstelling, dat beide koninginnen in één actrice passen. Jammer dat de dubbelrolscene het niet zo goed doet, misschien wel omdat alle andere speelstukken (gespeeld door slechts drie mannen) dan volkomen stil staan. Of omdat-ie gewoon wat lang duurt. Net als de rest van de voorstelling. Het leuke spel en de goede vondsten trekken ‘m niet recht.
Jammergenoeg.

Een prachtige, energieke en eigentijdse voorstelling over de strijd tussen twee Koninginnen, over Moraal, Geloof, de Macht van het volk en de tweestrijd die één vrouw lijkt te verscheuren….
Aan het begin van de voorstelling bevinden we ons in het vertrek van Maria Stuart (Koningin van Schotland) die wacht op haar terechtstelling.Zij is terechtgesteld voor een misdaad uit het verleden en haar bloedeigen zus, Koningin Elisabeth, zal haar vonnis moeten uitspreken.
Het volk wilt haar hoofd, maar hoe ver is Elisabeth voor haar volk te gaan? Zal zij haar eigen zus laten onthoofden? Naar wie moet zij luisteren?
Aluin heeft een prachtige bewerking van Maria Stuart neergezet, waarbij slechts 4(!!) acteurs alle rollen op zich nemen en waarbij ze op een zeer goede manier de tekst naar zich toe hebben weten te halen, zonder deze te ontkrachten. Hoewel het een behoorlijk ingewikkeld verhaal is, heb ik het verhaal van A tot Z meegekregen en hebben ze mij weten te ontroeren. En dan met name complimenten voor Gabby Bakker, die op een fantastische manier deze twee extreem heftige vrouwen in één lichaam heeft weten te brengen, zonder diepgang of geloofwaardigheid te verliezen.
Een aanrader om naartoe te gaan!

Strenge en op orde gestelde calvinisten ruimen radicaal de katholieke bric a brac in de verblijfsruimte van Maria Suart op. Zo begint het. Ook in de loop van de voorstelling wordt veel geschoven met hulpstukken, in casu (bid) stoeltjes - apart, in rijen, in halve cirkels, in bosjes - al naar gelang de telkens veranderende verhoudingen van en tussen de personages.

Verrassend is de manier waarop Aluin “Maria Suart” brengt alleen in de details. En vooral door de fraaie dubbelrol van Gabby Bakker die zowel Elisabeth als Maria speelt. De confrontatie-dialoog tussen beide koninginnen is een hoogtepunt.

Kort geleden zag ik een mooie Maria Stuart van het Nationaal Toneel. Hier in Utrecht bewijst Aluin dat een klein gezelschap in kwaliteit niet voor een groot stadsgezelschap hoeft onder te doen.