In tuinstoelen zitten we strak langs een volgepropte speelvloer. We mogen roken, eten, drinken, net als de spelers. Er wordt rondgegaan met hapjes, drank, knabbels.
Vóór ons ontrolt zich een familiedrama. Tenminste, dat wordt gesuggereerd, maar ik heb geen van de acteurs ook maar één moment geloofd. Het is allemaal even onecht. Door de opstelling van de speelvloer mag je je dan wel een voyeur voelen, maar dat is nergens voor nodig.Er is namelijk niets meer te zien dan speltechniek en regietrucjes. En als we dan alle ellende van de familie aanschouwd hebben zingen vader, moeder en de zoons tot slot nog even “Stand by me”.
Eigenlijk heel erg als je gedurende ‘n twee en een half uur durende voorstelling niet één keer verrast wordt….