Twee vrouwen die geruime tijd palaveren over wat wel of niet aan te trekken, waarbij de een voornamelijk het woord heeft en de ander vaak met ja of nee of varianten daarop antwoordt. Dat is leuk voor een half uur, maar daarna zit je toch te wachten op een omslag, iets dat de boel even op z’n kop zet. Welnu, dat gebeurt niet. Het onderwerp wisselt nog een enkele keer maar “het gesprek” kabbelt onverdroten in dezelfde vorm voort. Het bijna louter uit vrouwen bestaande publiek gaf nu en dan blijken van herkenning, maar ik werd er bepaald niet vrolijk van.

Wij, de personages, zijn, het publiek is en het publiek mag naar ons kijken. Deze concrete ‘het is wat het is’ filosofie spreekt mij erg aan in het actuele mime theater. Met weinig middelen veel zeggen. Weinig = veel of eigenlijk alles. En precies de juiste keuze van deze middelen. In ieder geval in deze voorstelling.
Het openingsbeeld is een soort omgevallen boomstronk met een gat erin. Hieruit komen, met behulp van magische belichting, twee vrouwen, ‘Jos’ en ‘Ri’. Zij gaan voor het gat zitten op stoeltjes. Af en toe staan ze op en gaan weer zitten. Soms verdwijnen ze in het gat om iets uit dit ‘kampeermeubel’ te halen. Verder hebben ze conversatie. En dat is het. En dat is genoeg.
Als ze van broek wisselen, staan ze op en gaan weer zitten. Nog steeds dezelfde broek maar de tekst zegt genoeg en overtuigt het publiek dat ‘Ri’ nu een rok draagt. Fijn dat Jetse Batelaan zo open kan denken. De voorstelling is ook erg ‘schoon’, er zitten geen overbodige dingen in. Het enige wat mij stoorde was de klerenhanger van de parka die Marks onduidelijk naast zich neerlegde. Wat mij dan bijna weer deed af vragen of deze ruis soms expres was.
Marks en Kuijper stellen zich kwetsbaar op. Het is heel intiem, alsof je echt bij Jos en Ri in de huiskamer zit. Maar ondertussen ben je je er ook erg bewust van dat het theater is omdat de vorm niet is ingezet om je mee te zuigen.
Een mooie voorstelling waar ik erg blij van werd. Zowel de vorm (de intonatie klonk echt prachtig) als de filosofie. Het leven gaat niet over de grote vragen maar om het dragen van de juiste rok.