Dennis Potter is één van mijn dode idolen. Dat de Roovers met één van zijn vroege (1971)successen ,”Joe’s Ark”, komen, neemt me voor hen in. Dat deden ze een paar jaar geleden trouwens al met “Blue remember hills”.

Joe wordt getroffend door “de ongelooflijke slechtheid van het opperwezen” -zoals een andere dode held, Karel van het Reve ooit zei. Hij is zowel een Noach (hij heeft een dierenwinkel in het door stromende regen doorweekte Wales) als een Job (contact met z’n zoon verloren, vrouw overleden en de jonge dochter ligt stervend een verdieping hoger).

Alleen, anders ddan de Bijbelse figuren, komt niet het niet op de pootjes terecht. Zijn dochter gaat woedend en opstandig naar haar einde ( “kus m’n kloten!”). Geslagen komt ook Joe in opstand tegen zijn God die de onbarmhartigheid en onrechtvaardigheid die hem treft toe staat. Maar met een paar positieve veranderingen: de arts helpt de dochter bij haar zelfdoding, vader en zoon verzoenen zich en de valse troost van opperwezens wordt afgezworen.

De Roovers doen in een heel erg sober decor iets heel moois: een stilzittend Joe imponeert drie kwartier. En hij wordt omringd door een groots vertoon van acteren door collega’s.

Ditmaal verliet ik niet blij, maar ontroerd Theater Kikker. En dat na een stuk met een thema dat, naar ik dacht, definitief verleden tijd was.