Dit is m’n honderdste mini. Daar hoort eigenlijk een lof- en feestrede op het Toneel bij. Met het Toneelhuis, Rijnders en de crew van Mama Medea als aanleiding, kon het eigenlijk niet fout gaan. Maar dat gebeurde wel. Het thema, familieconfrontatie,is wat belegen. De vorm toont duidelijke slijtplekken. En de ontwikkeling gaat van nergens naar niets. Wat niet wegneemt dat, nadat ik me daar op had ingesteld, nog wel een plezierig avondje verstrooiing heb gehad. Dat dan dankzij acteurs en actrices die kennelijk plezier in hun typetjes hadden. En door de hoge grapdichtheid - melige en spitse geestigheden door elkaar. Maar een theatraal hoogtepunt heb ik bij “ich bin wie du” niet beleefd.