Na een bezoek aan het pas gerestaureerde Zonnestraal leek ons de theatervoorstelling op die plek een herbezoek waard. Een dubbele aanrader. De tekstbewerking van Jef Aerts is goed gedaan. De ontvangst in dekens doet de sfeer (en akoustiek) heel goed. Het spel van Jibbe Willems vonden wij indrukwekkend. De regie keuze voor de rol van Tamara was naar ons inzicht te stacato, waardoor de rol te weinig gewicht kreeg, wel goed gespeeld.
Wij hadden het geluk een nabespreking met de acteurs te hebben.Prima om de ontwikkeling van een stuk te horen.Wie de gelegenheid heeft: gaat dit zien, de omgeving en het stuk zijn prachtig.Weer een prima initiatief van Kunst en Cultuur Noord-Holland

“Zonnegloren” is, gerestaureerd en wel, een prachtig gebouw. Nog steeds precies zoals een sanatorium voor tb-patiënten moet zijn. Namelijk de plaats van stilstand: licht, wit, koel, streng, gedisciplineerd. Dé locatie voor “Hoogtezon”, een prachtige tekst vol associaties en herinneringen van een stervende jongeman aan zijn veeljarige verblijf in zo’n verpleeg-instituut. Ofwel de beklemming ( als zieke een pakketje dekens), de benauwdheid (alsof je moet ademen met je het hoofd in een glazen kastje) en de kneveling van het libido (je verlangen veroordeeld tot passiviteit). Maar wat de lokatie, de tekstschrijver (Thomas Mann/Jef Aerts) en regie (Ivo van Megen) aanreiken moet dan nog wel allemaal benut worden. En dat gebeurt. Het is, wat mij betreft, helemaal raak wat Jippe Willems (Hans Castorp) en Tamara Jongerden (Clawdia) ons voorschotelen. Mij dunkt: alweer twee grote talenten in een heel mooie voorstelling!

Ik was nog nooit op Zonnestraal geweest, al had ik er uiteraard wel ooit van gehoord. Het idee om hier een voorstelling te zien die zou aansluiten bij de vroegere functie, sprak me erg aan. Er wordt inderdaad optimaal gebruik gemaakt van de ontspanningsruimte en zijn vroegere functie. Het publiek wordt als patiënt verwelkomd en het publiek zit letterlijk midden in het spel. Vandaar het gewei voor de locatie. Jibbe Willems speelt de rol van stervende soldaat Hans Castorp die terugkijkt op z’n verblijf in het sanatorium bijzonder sterk en verdient daarvoor een gewei. Het derde gewei is voor de verdere aankleding van de ruimte en de aanvullende geluidseffecten. Ik weet niet precies wat ik met het spel van Tamara als Clawdia aanmoet. Het is zeker geen tomaat waard, maar ze speelt de rol te afstandelijk. Aangezien het stuk de dromen van Hans weergeeft, zou ik verwachten dat hij een sterk beeld van z’n jeugdliefde zou oproepen. Het zijn immers zijn dromen en hij kan de werkelijkheid ombuigen naar zijn wensen. Zijn idolatie van Clawdia komt nu voornamelijk naar voren in het spel van Jibbe en -naar mijn zin- te weinig in het spel van Tamara.
Daarnaast zou ik iedereen willen adviseren om iets eerder te komen zodat je de buitententoonstelling over Zonnestraal en de bijzondere architectuur kunt bekijken.