Een reprise van iets dat toen ( en wat mij betreft nu nog) nogal vergaand en bijzonder was.

Tine van den Wybgaert en Pepeijn Caudron dwalen rond in een sinister hotel en verdwalen in hun hoofd. Daarin spelen angstaanjagende en gruwelijke dromen. Die uiten zich in soms heel heftige beelden tot uitgespeeld sado-masochisme toe.

Vrolijk is de boodschap bepaald niet. Maar het spektakel beklijft wel. En indrukwekkend is de prestatie van beide acteurs ook.

Talrijke reacties op de voorstellingen van abbatoir fermé in pers en andere organen, deden mij reikhalzend uitkijken naar Galapagos. Een stuk met als boventitel ‘exitentieel horrortheater’ past zowaar helemaal in mijn levensvisie… En het moet gezegd: dit gezelschap past perfect binnen de selectie van het theaterfestival. Of het bij de allerbeste voorstellingen hoort, durf ik niet te zeggen (hoewel). Het hoort echter wel bij de meest belangwekkende. Want wat deze mensen laten zien, is inderdaad ‘anders’ en vernieuwend. Wie horror verwart met flauwe griezelfilmpjes in hotels met allerlei synthetische boe-effecten komt hier bedrogen uit. Hier verdwaal je in de hoofden van mensen die het hele leven en de samenleving zien als één groot spookhuis. Je dwaalt mee door de gedachtengangen van paranoïde mensen. Misschien zelfs gewone lui met een heel pessimistische levensvisie? Bij abbatoir fermé uit zich dit alles in wel heel extreem gedrag. Dat gaat van lang en uitzinnig wenen, tot een taboeloos partijtje bondage of live kotsen op het podium. Platvloers? Zeker! Shockerend? Op zijn minst? Verantwoord…? Absoluut! Hun obsessie voor het gruwelijke, angstaanjagende is niet misplaatst. Meer nog dan in klassieke voorstellingen, krijg je hier een boeiend inzicht in pessimistische levensvisies en hoe die daardoor hun dagelijks leven laten vergallen… Is het aangename voorstelling om naar te kijken? Absoluut! Tine Van Den Wijngaert (ja, die bijzonder knappe uit het ‘geslacht Depauw’)en Nic Kaldunski (een soort kruising tussen een trapezeartist en Jan Decorte op speed) zijn beiden uistekende acteurs met een heel eigen smoel. Hun dwaaltocht doorheen het ‘stinkende hotel’ van hun gedachten blijft iedere seconde geloofwaardig… Een gezelschap om in de gaten te houden!
Zes geweien. Een zevende hou ik in petto voor een toekomstige perfecte voorstelling…

We hebben in het theaterfestival al verschillende jonge groepen gekregen die een eigen theatertaal hadden ontwikkeld en er een fantastische voorstelling mee maakten waarin alles perfect in mekaar klikte. We denken hier bijvoorbeeld aan Beulens Pauline met Endless Meditation (2003) en Action Malaise met Vive L’Afrique (2002).
Ook hier staan jonge theatermakers op de planken op zoek naar een eigen stijl, eigen theatertekens. Maar ze zijn duidelijk nog zoekende. De voorstelling is nog te fragmentarisch, opgebouwd rond een aantal afzonderlijke ideeën. Het bindmiddel die deze fragmenten zou moeten samenbrengen wordt niet echt uitgewerkt. Maar wat we te zien en te horen krijgen belooft veel. Wanneer die ultieme voorstelling er uit zal komen, willen we ze zeker niet missen.
Wat dat “schokkende” betreft, “niet voor gevoelige kijkers!” staat in de festivalbrochure, blijft het allemaal bij het speelse, de fantasie wat laten gaan, badineren op thema’s. Door de toon en de aankleding is het een feel-good voorstelling geworden. De SM bezorgt je echt geen rillingen, wel een glimlach.
Tine Van Den Wyngaert en Nick Kaldunski hebben er duidelijk plezier in. Wat ze ook doen, ze blijven charmant en leuk, de buren die je altijd al gehad zou willen hebben.
Behoort dit nu tot de meest “gedenkwaardige” producties van het seizoen? We hebben onze twijfels. Maar als de voorstelling die ze in zich hebben er ooit uitkomt verdienen ze onbetwistbaar hun selectie.

Vreemdsoorig theater dat ik deze vorm nog niet heb gezien. Dat is al een kwaliteitsoordeel op zich. Of het goed is? Ik weet het niet. Ik heb geen vergelijkingsmateriaal. Wat ik wel weet is dat ik gefascineerd werd door de rare waanbeelden, lugubere sm-elementen en maatschappijkritische boodschap in de voorstelling, en de overgave waarmee de acteurs speelden.Horrorbeelden gecombineerd met ontroering. Zeer vreemdsoortige humor. Ik ga zeker ook naar de volgende voorstelling van deze jonge Vlaamse groep vanavond of morgen. Tomaat is voor de momenten waarop de voorstelling soms even wegglipt en de wat Nederlands aandoende moraal, die ik altijd zo fijn vind ontbreken bij Vlaamse voorstellingen.

In Vlaanderen wordt dit blijkbaar als existentieel horrortheater benoemd. ik kan me wel wat voorstellen bij die term. Je hoort verhalen over complottheorieën, vreemde hotels, SM,… uit de mond van vier figuren wonend net over de rand van de samenleving. Scenografisch en beeldend heel sterk, ik moest vaak aan stripboeken à la Xoco, de Killer en dergelijke denken. Op momenten hilarisch, op momenten ontroerend en vernieuwend op de koop toe.