dit moet je gewoon gaan zien, inventief, grappig, actueel, mooi spel en te veel om naar te kijken. ik ga dus gewoon nog een keer!
vooral Kruithof en Fleury spelen de sterren van de hemel hier!

Eindelijk een locatievoorstelling waar het niet alleen gaat om mooie plaatjes of spectaculaire installaties, maar waar ook gedacht is aan het theatraal maken van deze objecten. Natuurlijk zijn de installaties prachtig en grappig, maar dat worden ze doordat ze ten dienste staan van een verhaal, en door dat er werkelijk personages op het toneel te zien zijn, die je meenemen in hun wereld. Mijn complimenten dus vooral voor regie en spel (met een extra compliment voor de ‘vreemdeling’, waarvan ik begrepen heb dat zij beide voor haar rekening heeft genomen).
tdg

De Odd Enjinears zijn goede ontwerpers en bouwers, maar niet zo heel goede spelers en theatermakers. Net als in de voorstelling Kletter, Touw, Tijd en Palen zien we fascinerende instalaties, waarin personages intrigerende én muzikale handelingen verrichten. Maar net als in die eerdere voorstelling blijft de echte interactie met deze apparaten goeddeels uit. (In tegenstelling tot bijvoorbeeld voorstellingen van The Lunatics, waar de personages wél hun bizarre installaties ontdekken, veroveren en te lijf gaan). Het verhaal van de vreemdeling die komt, niet geacepteerd wordt en weer gaat heeft weinig te maken met die installaties, het had ook in een compleet ander decor kunnen spelen. Daardoor krijgen de apparaten en karretjes iets willekeurigs en dat is jammer, want ze zijn prachtig.

Drive begint veelbelovend met prachtige poetische beelden, indrukwekkende machines. Maar echt spannend gevaarlijk of ontroerend wordt het niet, het verhaal is te dun, hoe fantastisch de huisjes en handelingen er ook uitzien.
Dus 2 geweitjes voor de beelden, 3 tomaten voor de regie want enkel mooie beelden is niet genoeg

Drive van Odd Enjinears is echt in 1 woord adembenemend. Ze vertellen een verhaal over een man die niet welkom is in een dorp. Hij test de bewoners, maar zij testen hem nog harder terug. En dat zonder woorden. Maar met allerlei installaties en karretjes die de meest geweldige geluiden en muziek voortbrengen.
Op de vloer staan vier huisjes, waarin van alles gebeurt. Op machinale wijze zijn de bewoners van de huisjes aan het werk. De spelers voeren alle handelingen heel geconcentreerd uit. En dan worden ze opgeschrikt door de vreemdeling, die letterlijk via een lopende band het verhaal inloopt. De verbazing aan beide kanten is groot. Je kijkt je ogen uit, en je wordt een uur lang meegenomen in de wereld van de bewoners van de huisjes, hun machinerie en de vreemdeling met zijn sneeuwbol. Ontroerend, poetisch en heel mooi!