Gelokt door een aantal klinkende namen, en ook enigszins misleid door een juichende voorpubliciteit hebben wij een paar uur zitten zweten in een schandalig slecht geventileerd transformatorhuis. Het was vrijwel onmogelijk om tussentijds weg te kunnen, publiek op de treden, slechte verlichting, anders waren wij ruim voor het einde weggegaan. Echt een afknapper, niet spannend, zelden leuk, op het niveau van een schoolmusical. Het ene gewei is voor Pierre Bokma (vlak voor het einde) en voor de band.

Waarschijnlijk kun je inderdaad maar beter met niet te hoge verwachtingen gaan kijken want ik ging ook erg afwachtend naar het Transformatorhuis. Maar ik heb een hele leuke avond gehad. Geweldige muziek, fantastische band, soms hele mooie teksten en een stelletje goede acteurs maken samen een goede voorstelling. Af en toe iets te veel slapstick (dat op en neer geren over de speelvloer duurde soms echt wat te lang) maar verder weinig kritiek. Het duurt even voordat je doorhebt waar het nou over gaat maar uiteindelijk was het toch heel intrigerend. En Pierre Bokma is eindelijk eens niet meer zo heel erg Pierre Bokma maar hij is een verlepte schoolmeester die een heel dramatisch verhaal over de watersnoodramp vertelt (een gewei alleen al voor dat verhaal). Verwacht geen afgerond verhaaltje met een kop en een staart maar zie het als een spannend avontuur dat tot nadenken stemt, als een verzameling prachtig gechoreografeerde scenes en je zult beloond worden.

Door alle ontzettend negatieve reacties op deze site ging ik toch stiekem een heel klein beetje met een negatief beeld naar deze voorstelling toe. Op de eerste plaats heb ik me uitstekend vermaakt. Deze voorstelling is nergens mee te vergelijken. Als je er helemaal blanco ingaat is het een heel inventieve en goed gemaakte voorstelling. Een originele insteek die van veel lef getuigt.
Het geheel heeft wel iets van een net niet helemaal gelukt experiment en dat is ook weer de charme ervan.
De kracht van Orkater is dat (naast het feit dat het vakmatig heel goed gemaakte voorstellingen zijn) het plezier van de makers er altijd vanaf spat.
Zo ook in deze voorstelling. Het thema is natuurlijk overduidelijk en zodra je dat doorhebt (vrijwel aan het begin) is het afwachten hoe het verder uitgewerkt gaat worden.
Na de neergelaten touwladder zakt het wel aardig in elkaar. Een aantal reanimatiepogingen helpen alleen heel kortstondig. dan is het gewoon over.
Toch voor het geheel geweien voor het spel, vooral Peter Blok en de onvermijdelijke Pierre Bokma, het idee en de muziek. Tomaten voor de voorspelbaarheid e het uiteindelijke doodbloeden. Eindconclusie geen topvoorstelling, wel met hele sterke elementen die het geheel behoorlijk opkrikten.

Wat was deze voorstelling een ontzettende teleurstelling! Ik had hoge verwachtingen, maar ik heb helaas heel wat momenten van kromme tenen gehad vanwege de armoedige dialogen en de enorme hoeveelheid slappe liedjes. Het geheel deed me echt denken aan een middelbare school musical.

Het gewei is voor Pierre Bokma. Zijn bijdrage was (zoals altijd) sterk en zorgde voor de (helaas weinige) sterke momenten in de voorstelling.

Jammer. Alleen de muziek was wel goed, maar het was geen concert. Verder was het huilen met de pet op. Waarom durft niemand tijdens het maken te zeggen dat het niks is? Elk gezelschap gooit er toch wel eens iets tussenuit omdat het mislukt? Al die grote namen zijn toch meer acteurs en echt geen schrijvers/theatermakers, wat overduidelijk en pijnlijk duidelijk wordt in deze voorstelling: je ziet vooral respectabele burgermannen en meisjes die het fijn vinden om in de buurt te staan van de ‘groten’ van het toneel. Dus gewei voor de muziek en tomaten voor de rest.

Mededogen, ik had mededogen na het zien van deze voorstelling. Acteurs, musici en regisseur hadden overduidelijk alles in het werk gesteld om er nog iets van te maken. Het bleef een troosteloos rariteitenkabinet. Gijs Scholten van Aschat lijkt mij oprecht en vrij van pedanterie, toch dacht ik steeds aan een schoolvoorstelling. Geschreven door zo’n enthousiaste leraar die misschien ooit ambities koesterde, maar die nu op deze manier zijn overdenkinkjes kwijt moest. Iedereen een rolletje, verwijzingen naar de klassieken -de bijbel in dit geval-, nooit sprankelend. Wat op papier een enerverend uitgangspunt lijkt, een ingenieus plot, gaat als theatertekst volkomen de mist in. Een gouden tomaat laat ik maar achterwege.