Discordia slaat terug met haar beste wapen, toneel. ‘De Kersentuin’ spelen is natuurlijk erg zelfbewust en aan een vergelijking met het hier en nu valt niet te ontkomen. Alles klopt perfect, tot op de treinen die in de verte voorbij rijden. Wat dan weer echt knap is, is dat het geen sentimentele zielige toestand werd, maar een van de helderste Kersentuinen die ik ooit heb gezien.