Dag op dag drie jaar na Images Of Affection, de vorige doortocht van Needcompany op het Theaterfestival, mochten we deze pracht voor oog, oor en hersenen meemaken. Hoe Lauwers een stuk van zijn eigen geschiedenis in een verhaal, beelden en sferen giet is ronduit fenomenaal.
Hier staat een hecht gezelschap op de planken, elk element past perfect in het geheel. Acteurs, dansers en muzikanten laten je met verbazing en verrukking kijken naar deze “musical” zoals Lauwers het in zijn inleiding zelf noemt. En dan is er nog die ongelofelijke Viviane De Muynck. Eén brok leven, één vat bruisend talent. In dit levensverhaal speelt ze met evenveel brio de puber als de oude vrouw van 90. Ik ben zo oud en zo volumineus als zij, ik voel me ineens 20 jaar jonger.
Zoals vorige keer viel de muziek ons uitzonderlijk op. Lauwers gebruikt die als geen ander in een mengeling van oude klassiekers (vorige keer The Kinks, nu David Bowie) en door zijn muzikanten gecreëerde muziek. Wanneer Viviane De Muynck als volleerde popdiva een live-band leidde kwam mij zowaar Patti Smith voor de geest. In de slotsamenzang wordt een sfeer gecreëerd die als sluitstuk de emoties van de voorbije twee uur perfect samenbalt.
Dans is zo prominent aanwezig en toch zo natuurlijk dat het niet alleen een sfeerscheppend element is maar een wezenlijk onderdeel van het geheel. Los van de virtuositeit die gul getoond wordt.
Een voorstelling die nog lang in ons geheugen zal blijven nazinderen en dat zeker niet omwille van de aanwezigheid van de kroonprins in de zaal.

Meer dan twee uur heb ik tijdens de premi¨¨re in Brussel geamuseerd zitten toekijken hoe vier actrices en vijf acteurs zich uitsloven om Jan Lauwers’ nieuwste hersenspinsels vorm te geven. Het resultaat is een heldere voorstelling waarin verrassend veel ruimte is gelaten voor ironie en relativering. De teksten worden gebracht in het Engels en het Frans, er wordt gedanst, gezongen en gemusiceerd; kortom: veel spektakel, weinig gefilosofeer.
Via een erfenis etnografische rariteiten van Afrikaanse origine ©¤het podium is ermee volgestouwd©¤ evoceert Jan Lauwers een lang en bewogen vrouwenleven, dat van Isabella. Stilaan kom je als toeschouwer in de ban van deze oude, bijna blinde dame, die alles en iedereen overleeft dankzij haar onaantastbaar joie de vivre en haar no-nonsensekijk op het leven. Ziekte, dood en ander ongerief hebben geen vat op haar, angst vindt zij tijdverlies en geluk moet je gewoon afdwingen.
Als het uiteindelijk erop aan komt te overleven, kan zelfs Afrika de pot op en zal Isabella al dat kitscherig exotisme waartussen zij gevangen zit, als een bijdetijdse tante te koop stellen via het internet.
De geweitjes zijn voor 1/ de imponerende podiumpr¨¦sence van Vivianne De Muynck (Isabella) en Hans Petter Dahl (Alexander), 2/ het enthousiasme en de speelvreugde van het hele gezelschap en 3/ de liedjes. De tomaat is een pure taal-tomaat: ik vind Nederlandse ondertiteling een onbevredigend gedoe.