1 gewei voor Arnon Grunberg. 1 gewei voor Erik Snel, die solliciteert naar de titel ‘meest ondergewaardeerde regisseur van Nederland’. 1 gewei voor de broertjes Andino. 1 gewei voor de bloemetjesgordijnen. Die wil ik ook, waar zijn die te koop. En het laatste gewei voor de geweldige acteerprestaties. Tenslotte toch ook nog een blik tomaten, en wel voor scholier van wie de mobiele telefoon in de slotscène begon te rinkelen. Kan ik misschien een keer een voorstelling van Aluin zien zonder scholieren in de zaal? Heel graag!

Ik heb deze voorstelling met heel veel plezier bezocht. ‘De Heilige Antonio’ weet een mooie balans te vinden tussen komedie en tragedie. De spelers zijn perfect op elkaar ingespeeld, wat zorgt voor een dynamische voorstelling. Ik heb het boek ook gelezen, en ook al wist ik hierdoor hoe het verhaal zou aflopen, ik zat na afloop toch met een behoorlijk brok in mijn keel. Een aanrader!

Grunberg schreef een hilarisch boekenweekgeschenk in 1998: ‘De heilige Antonio’. Deze tekst is de basis voor vijf jonge acteurs uit Utrecht. Er is gekozen voor een almachtige verteller, die in herkenbare Grunbergteksten de scènes aan elkaar praat. In het eerste deel wil de vaart er maar niet inkomen, ik denk mede door deze vorm. (tomatenblik 1) Een ander nadeel is dat er van de opbouw van het tragikomische drama in het boek niets overblijft. (tomatenblik 2).
Na de pauze bewijzen de acteurs dat het niet aan hun ligt. (gewei 1) Het is nu minder statisch. De lijn komisch, die toch al niet lukte, wordt losgelaten en het persoonlijk drama uitvergroot (gewei 2) en goed neergezet door met name ‘de kroatische’ (gewei 3). Dit maakte de gang naar Theater ‘t Veem toch de moeite waard, ook al had ik het boek al gelezen.