We beginnen het universum van Filip Vanluchene zo ongeveer wel gezien te hebben : een strikt gesloten gemeenschap, ergens in een niet uitgesproken verleden in de “Vlaanders”. Anderzijds schept hij hier toch weer een wereldje dat, ondanks de vele bevreemdende elementen, oh zo herkenbaar is voor ons, mensen uit diezelfde Vlaanders. De parallellen met Erik De Volder worden steeds duidelijker. Het is wel een beetje wennen aan de mengvorm van verteltheater (literatuur) en dialogen (drama). Dat wordt op sommige momenten langdradig, ja zelfs zeurderig, terwijl het op andere momenten pakkend, herkenbaar, en puur theater is. Naar het einde toe komt de wending in de plot waar je al een ganse tijd op zit te wachten maar toch leidt tot een stukje sterk stukje drama.
Lucas Vandervost dient zich terug aan als de ideale regisseur voor dergelijke teksten. Hij weet zijn acteurs perfect in Vanluchene’s leefwereld in te passen. Dat leidt in dit geval tot een paar hoogstandjes tussen de beide zusters : Mieke De Groote en (vooral) Katelijne Verbeke. Ook het gebruik van een soort Grieks koor, in de gedaante van de drie dames die maar zijdelinks part hebben aan het gebeuren is zowel voor auteur als voor regisseur een goede vondst. Brit Alen, Goele Derick en Rita Wouters kwijten zich perfect van die taak : niet opdringerig, soms louter illustratief maar prominent waar het moet. En om niemand te vergetern : Dirk Buyse is zoals steeds zichzelf, een vaste compagnon van Vandervost’s parcours. Opvallend is ook weer hoe goed de scenografie van Erik Lagrain het stuk ondersteunt en illustreert en bovendien niet vergeet ook mooi te zijn.