Het overslaan van vonken, daar gaat het bij De Volder om. Wanneer het je niet pakt zie je een onwezenlijk, burlesk theater. Maar als het je pakt, raakt het je middenrifs. En deze voorstelling, ook al is ze supersentimenteel zoals elke productie van De Volder, pakt je.
Deze keer gebruikt De Volder daar heel veel volk voor en een grote scène maar vooral ook twee levensgrote poppen. De slotscène wordt dankzij die poppen een beeld om vast te houden.
De Volder heeft de laatste jaren een abonnement op selecties voor het Theaterfestival. Als Brand een selectie verdiende, dan zeker deze productie.

Muys’dikkopjes zwemmen niet snel genoeg, zijn vrouw raakt maar niet zwanger. Hij vraagt den doktoor, smeekt minnares Pampoezeken en onze lieve heer. Ondertussen schiet ‘klein Rogeetsjen’ al in zijn eerste liefdesnacht raak. Ten einde raad vergiftigt Muys zichzelf en zijn (drie weken zwangere) vrouw. Op het grote toneel van de stadsschouwburg komen de taferelen prachtig tot hun recht. Geschminkte gezichten, kostuums uit opa en oma’s tijd, levensgrote poppen, suggestieve belichting en muziek, maar niets is teveel of valt uit de toon. Nergens doet de voorstelling gekunsteld aan. De tragiek is uitvergroot en tegelijkertijd tot de essentie teruggebracht.

Dit is theater dat blijft hangen. Grotesk, maar toch ook subtiel, katholiek, maar ook universeel. Zwaar geschminkte spelers slaan zich door een oerwoud aan Vlaamse kreten en dialogen heen, ondertussen wonderschoon bewegend. De slotmaaltijd, met twee levensgrote poppen, jaagt de tranen in je ogen. Ook bijzonder is de belichting: uiterst duister, een soort latere Rembrandt. De Volder heeft ‘het’nog steeds.