Ik ben dol op zwarte komedie en vond Abigail’s Party een uitstekend voorbeeld van hoe je dat goed doet.
Met een script van Mike Leigh nog wel, dat maakt de voorstelling extra bijzonder. En dat alles in een prachtig decor. Het lachen verging me wel op het eind, zo hoort het.
Ik heb genoten.

Het spelen van een komedie blijft moeilijk. Abigail’s Party sleept zich voort, soms met een minutenlang doodstil publiek. Grappen waarom je niet hoeft te lachen, “pijnlijke stiltes” die je lang van tevoren aan ziet komen, pruiken en karaoke-muziekjes die een stuk moeten opleuken dat niet op te leuken is. Tenminste niet op de manier die Het Vervolg hanteert. Alles wordt moddervet, nadrukkelijk gespeeld, in een soort platte-klucht-stijl die wel heel energiek aandoet, maar niet veel meer oplevert dan een steelse blik op het horloge. De eendimensionale karakters heb je na een kwartier wel gezien, het verdere verloop van het stuk is inmiddels duidelijk. De resterende anderhalf uur duren dan ook vrij lang