Zeldzaam tragische voorstelling over de hulpbehoevendheid van de mensheid. Navrante bewegingschroeografie die met nog minder tekst toe kan dan nu al het geval is. Batelaan tootn prachtig aan dat we de kijk op onszelf volkomen kwijt zijn.

Dat viel me helaas tegen. Geen mooi decor, wat tafels die slordig waren neergezet. Ook geen mooi acteerwerk, vooral veel raar kijken, schreeuwen, boos en heftig zijn. Ook de regie vond ik niet veel. Weinig creatieve keuzes, voorspelbare overgangen en allemaal erg traag. Het gewei is voor een van de actrices, een kleine dame die ik als uitzondering wel mooi en integer vond spelen.

Wat een prachtige indruk maakt deze voorstelling, al vanaf het begin. De kleuren zijn mooi, de bewegingen zijn mooi, het concept is mooi, vooral omdat het zo pretentieloos is, en de teksten zijn mooi, ook al zijn dat er niet veel. Deze voorstelling staat tussen mijn favoriete van Carver (De Witte Hal, Het Grote Hoofd, Fred).
Ik heb erg moeten lachen en ik heb erg genoten van al het moois. Meer hoef ik niet van een voorstelling.

Na een lange fietstocht van West naar Oost Terschelling krijg ik weer lucht als in de verte aan het strand in de open vlakte het fort van Batelaan opdoemt. Een imponerend houten bouwwerk dat de bezoekers in zich opslokt. Binnenin toont Batelaan met de precisie die we van hem gewend zijn een absurde wereld waar de mensen zijn overgeleverd aan broeders. Niet omdat dat zo goed voor ze is, maar simpelweg omdat het nu eenmaal zo veel zwaarder is het leven helemaal zelf te leven. Wat begint als een troostende handreiking eindigt als een wrede nachtmerrie met maar een uitweg. Een prachtige beeldende en poëtische voorstelling waar de rillingen van over mijn rug liepen.

Wat komen er toch heerlijke voorstellingen uit de mime-hoek. Vorige week zag ik Broeders van Jetse Batelaan, en nu Lepelvreemdheid door studenten van de Amsterdamse Mimeopleiding en Lotte van den Berg. In beide voorstellingen worden mensen getoond in een herkenbare, alledaagse behoefte aan steun, die op een heel concrete, lichamelijke manier gegeven wordt. In Broeders leidt dit soms tot ontroerende momenten, vaker nog tot absurde en hilarische scènes. In Lepelvreemdheid is de humor kleiner, meer vertederend, en het niet-alleen-kunnen schrijnender.

Maar meer nog dan de thematiek raakte mij de vorm van deze voorstellingen: zowel de vormgeving als het spel in beide voorstellingen is sober, helder. De regisseurs en spelers durven de tijd te nemen en consequent te kiezen voor één ding tegelijk. Hierdoor is er nauwelijks ruis en ontstaat een fijne concentratie: gewoon met z’n allen kijken naar hoe iemand een hand beweegt, iemand balanceert tussen lachen en huilen, iemand geniet van een aanraking. En ontdekken dat zulke alledaagse dingen, wanneer je ze zo goed bekijkt, tegelijk heel herkenbaar en mateloos fascinerend zijn. Dat is de verdienste van de hedendaagse mime.

Zo, hier was ik erg van onder de indruk. Ik was niet weg van Batelaan’s laatste paar voorstellingen, maar dit was zeer sterk. Een wereld met simpele, heldere, maar absurde regels en dat dan met ijzeren consequentie volgehouden. Buitengewoon prachtig vormgegeven en mooi droog gespeeld.