Woedend! Ik was woedend! en eigenlijk ben ik het nog steeds een beetje. Als dit is waar het Nederlandse moderne toneel zich momenteel bevindt, dan is het tijd voor een tweede actie tomaat.

Van het begin tot het einde ben ik gefascineerd gebleven.

Een prachtige voorstelling. Eerlijk, melancholiek, troostrijk, geestig, soms misschien iets té geestig. Suggestief, zit na 3 dagen nog in mijn hoofd. Hoogtepunt: het lied van die lange Engelsman.

Wat een trucjestoneel. Zes keer de grap met de toepet. Tig keer een frans chanson. Sowieso die liedjes. En dat alles tweeenhalf uur lang.

Chris Nietvelt is van elastiek, dus voert ze een potsierlijke solo met twee pumps op. Dat stoort. Dat een deel van het publiek daarvoor klapt, stoort ook. Eén tomaat dus.

Twee dagen na het zien van Seemannslieder zitten de zee en alle associaties die regisseur Marthaler oproept nog in mijn hoofd.

Gezien in de Leidse Schouwburg.

Dit stuk uit 1997 werd op verzoek van directeur Jan van der Putten van de Verkadefabriek in ‘s-Hertpogenbosch hernomen door ZT Hollanida om de openeing van de schitterende nieuwe theateraccomodatie (t

Aangespoord door alle positieve verhalen deze zaterdag naar vrijdag getogen. Genoten van ruim twee en half uur acteurstoneel.

Wat wordt hier goed geacteerd. Ik was met een beetje tegenzin naar de voorstelling gegaan, ik ben niet weg van Hugo Claus en helemaal niet van Johan Simons’s regie.