Wat kan Ricky Koole mooi zingen en wat ziet Marcel Musters er belachelijk (positief dan wel) uit met een Afropruik en neptieten met daar overheen een te strak T-shirt van Leonardo DiCaprio.

Een meesterlijke voorstelling die soms haar publiek en zichzelf op het verkeerde been zet.

Ik vond dit niet zo’n briljante voorstelling, maar naar mate de tijd verstrijkt en ik er meer over nadenk, wordt ie beter. Dat heb ik wel meer bij de Mug, vraag me over een paar maandjes maar…

Eindelijk weer eens een voorstelling die blijft hangen!

Mug-voorstelling met een Carver-sausje? Misschien, maar dan wel het beste van Mug, en beter dan Carver.

De moedervoorstelling van het vrolijke In Concert, gezien één dag nadat deze voorgenoemde voorstelling in première ging.

Dit is voor het eerst dat ik me niet erger aan “lower-class- doen” op het toneel. Dit was voor het eerst dat ik me niet ergerde aan therapie op het toneel.

Radio Blanchard is ter ziele. Uit de lucht. Nog wat allerlaatste ademtochtjes, stuiptrekkingen van weleer, dan valt het doek definitief voor Roy en Pia. Herinneringen.

Vreemd om te zien na de vrolijkheid van ‘In Concert’, maar (nog) beter. Met tranen in de ogen en pijn in het hart moest ik na afloop deze mij zo dierbare mensen verlaten.

Het heeft even geduurd, maar na Toneelgroep Amsterdam heeft nu elk zichzelf respecterend gezelschap een eigen band. Ook de Mug gaat ‘in concert’.