Isabelle Huppert live zien, en réalité.

Vet gaaf.

Deze bewerking van ‘A Streetcar named Desire’ vind ik oninteressant. Het decor en de enscenering zijn bombastisch en pretentieus. De andere acteurs zijn weinig interessant, vooral de man die Stanley speelt. Er worden teksten toegevoegd die ik niet herken (behalve Salomé) maar waarvan ik later hoor dat ze uit o.a.

Op papier was het een briljante combinatie: de musici van Zita Swoon in een theaterstuk met dansers van le Compagnie C de la B.

Leuk gedans, hoor, en ook nog wat verfrissende dingetjes over beeld en origineel en virtuele lichamen en zo. Maar het gaat niet echt ergens naartoe en dat maakt het nogal saai.

3 videoschermen, 2 vj’s en 1 verhaaltje (zeggen ze zelf). Het is erg leuk om Eboman een keer live z’n ding te zien doen, maar het is nog veel te mager voor het theater.

Yo, ik word ook tapper en wil een relatie met deze mensen. Wat een coole figuren.

Af en toe een paar schitterende beelden, maar verder toch echt mislukt: de combinatie opera en theater wordt vlees noch vis en hoewel de voorstelling technisch zeer ingewikkeld is gaat er te veel mis

Mag je een voorstelling recenseren als je in de pauze wegloopt?

Waarom deze opera? Waarom? Engelse boeren en de liefde. Hele stomme combinatie, meneer Purcell. Hoewel de Belangrijkste Brit van het Millenium er wel wat van bakken kon.

Eindelijk iets gezien van de belangrijke Amerikaan. Het ging over eerlijk acteren zonder trucjes. Dat werd een ander trucje; alles werd vertraagd, ritueel, verstild.

Erg fijne concert-voorstelling over de Nederlandse berg.