Isabelle Huppert live zien, en réalité.

Vet gaaf.

Deze bewerking van ‘A Streetcar named Desire’ vind ik oninteressant. Het decor en de enscenering zijn bombastisch en pretentieus. De andere acteurs zijn weinig interessant, vooral de man die Stanley speelt. Er worden teksten toegevoegd die ik niet herken (behalve Salomé) maar waarvan ik later hoor dat ze uit o.a. La Dame aux Camelias en een stuk van Sophocles komen. Waarom? Beats me.

Echter, Isabelle is fascinerend. Ik moet naar haar kijken, die energie. Maar zelfs zij wordt aan het einde minder interessant, zo murw ben ik van al Warlikowksy’s toevoegingen. Het meest irritant is een lied dat na de verkrachtingsscene wordt gezongen en dat maar niet ophoudt.

Het applaus is echter ovationeel. Kan niet anders. Met zo’n ster. Ik heb nog nooit iemand zo zien danken. Rechtop staand, soms een vage glimlach, nauwelijks buigend. Zeer waardig. Is ze uitgeput? Zij draagt het stuk.

Ik geef 3 geweien, allemaal voor haar.