theaterpraat

Jaren geleden was ik op Oerol met mijn toen kersverse zoon van een maand of drie. Buiten de onvermijdelijke uren dat ik vertederd op een kleedje in de schaduw lag te kijken naar het ventje, moest ik het natuurlijk ook een keer meenemen naar het theater. Lekker tegen papa aan werd hij meegezeuld naar een soort circustent waar twee mannen een act deden.Hier moest ik aan denken na de eerste Nederlandse theatervoorstelling in Second Life die gisteren om 20.00u plaatsvond op Capus North. De opzet was min of meer hetzelfde: twee mannen gingen iets doen op een ongewone locatie. Het duurde even tot ik op die locatie kon komen omdat het me aanvankelijk niet wilde lukken te “teleporteren”. Ik heb nooit echt tijd de genomen om me te verdiepen in Second Life en mijn avatar, het personage dat ik ben in Second Life, zat op het trainingseiland waar alle nieuwe gebruikers beginnen en ik kwam er niet vanaf. Uiteindelijk geloof ik dat het meerdere malen heropstarten van het Second Life-programma heeft geholpen en kon ik naar de locatie.Toen ik op de locatie aankwam waren er veel avatars en er was inderdaad iets gaande. Sommige duidelijk behendiger gebruikers zaten netjes op de stoelen, anderen zweefden boven de tribune of liepen een beetje rond. En op het podium stonden twee acteurs. Maar meer gebeurde er niet. Men bewoog wat of hing wat rond en af en toe probeerde iemand de chat-functie om wat te zeggen. Diverse teksten schoten voorbij maar die waren overwegend nietszeggend. Hoewel ik niet alles wat werd gechat heb gelezen, ik was hard bezig mijn avatar te besturen naar een zitplaats en dan ook nog te laten zitten.Om niet geheel onbeslagen ten ijs te komen had ik één truc achter de hand: ik zat gedurende de voorstelling via Skype in een chat-room met de voltallige Moose-redactie van Moose. Maar ook daar werd duidelijk dat Second Life niet zo’n simpele aangelegenheid is als op de website van De Lege Ruimte werd gesuggereerd: niemand wist met zijn avatar meer dan de basisbewegingen te maken (lopen, vliegen). Hoe moest je klappen? Hoe moest je wat roepen? Hoe moest je wat horen?Als zuigelingen, meegesleurd naar een vreemde plek en onkundig de reacties die we hadden op de gebeurtenissen te communiceren naar de anderen, deden we maar wat. Dat was aanvankelijk best grappig maar ook frustrerend. Vooral als dat wat je wilde doen niet scheen te gaan lukken.Al vrij snel was de lol eraf. Tegen de tijd dat ik het een en ander aan functies door begon te krijgen, was men al aan het vertrekken. Op naar de echte wereld van eten koken, een biertje pakken of naar een echt theater gaan. Overigens was dat vertrekken wel een mooi gezicht: al die types uit het publiek die opeens opstijgen en uit het zich verdwijnen.Het was een veelbelovende poging maar toch vooral gedoe. Theater op een plek waar je niets kan horen en waar alles bijna alleen visueel is, lijkt me toch wat magertjes qua experience. Misschien dat een mime- of moderne dans voorstelling beter geschikt is. Het lijkt me dat er prachtige choreografieën mogelijk zijn in Second Life. Al zullen zij die de uitvoerders bedienen flink moeten oefenen.